Meester Flanagan maakte alweer een serie op Netflix en wel gebaseerd op het boek van Christopher Pike: The Midnight Club. Maar helaas en tot mijn grote verdriet is deze door de Netflix-cancel-club alweer gecanceld. Hoe dan ook vind ik ‘m gaaf en weer heel anders dan zijn andere meesterwerken.
The Last of Us van HBO is behalve game-adaptatie een zoveelste show met zombies.
Zombies uit zombieshows lijken nu eenmaal op elkaar. Scheve smoel, opvallend loopje, altijd honger, zelfs het geluid dat ze maken is herkenbaar. Voor iedereen die (nog) niet gebeten is, zijn shampoo, aardbeienzaadjes, passend schoeisel of kleding niet of amper te verkrijgen. Daarentegen heeft elk persoon minstens één pistool (meestal meer) en komt alle munitie uit een bodemloze put. Er geldt het recht van de sterkste en altijd, altijd eerst schieten dan praten.
De serie Klem, waarvan drie seizoenen zijn gemaakt, vind ik een spannend en meeslepend drama. Het is een serie waarbij het ene probleem het volgende faciliteert en waarbij je met regelmaat tegen de tv roept: Doe dat nou niet! (En dat dan ook echt meent.)
En nu is er ook een film. Die heb ik gisteren gezien en heb ik als heel verrassend ervaren. Want het is, ondanks dat-ie best heel logisch de draad oppakt na de laatste episode, iets heel anders dan gewoon een volgende en langere aflevering van dat wat ik al ken.
In het alweer vijfde seizoen van The Crown op Netflix lijkt vooral schandaal en scheiding centraal te staan. Maar wat nou precies schandalig is, ja, daar zijn de meningen over verdeeld. De koningin zelf, die in de eerste seizoenen bij mij serieus sympathie op weet te wekken, heeft er inmiddels in naam van de Kroon toch een behoorlijke bloody mess van gemaakt.
Als ik The Handmaid's Tale seizoen 5 aan zet realiseer ik me vrij snel: dit wordt natuurlijk (net als al de voorgaande seizoenen) een mentale uitputtingsslag. Geen genade.
De jaren tachtig hebben gebeld. Ze willen hun spullen terug. Nee, maar echt. Want de serie De Verschrikkelijke Jaren Tachtig van de VPRO, (nog even) te zien op NPO Start, is er zo krankzinnig goed in geslaagd dit decennium te laten zien dat het net zo goed een herhaling zou kunnen zijn.
Hoewel mijn blog bedoeld is als een soort dagboek waarin ik tijdens het schrijven nadenk over wat ik vind van de series die ik kijk en waarom ik vind wat ik vind, lijkt het nu dat het misschien niet de bedoeling is dat ik iets van de FX-serie (gezien op Disney Plus) Atlanta vind.
Met bloedspoed en zonder met mijn ogen te knipperen naar NPO Start gegaan om het nieuwe leven van Dexter in de vorm van de serie Dexter: New Blood te kijken. Als je wel een keer knippert zijn alle afleveringen er trouwens weer af en moet je bij NPO Plus wezen, dus een beetje tempo is sowieso wenselijk.
Uitgekeken naar het tweede seizoen van Emily in Paris. Een comedy over misverstanden tussen Amerikaanse en Franse cultuur. Om te lachen voor mij als Nederlander. En waarschijnlijk lachen voor elke Europeaan (min de Fransen).
We zouden dus naar Florida deze kerst. Ja, zouden. Dat was voor Omikron de boel kwam verzieken. In het kader van de voorpret (die we ooit hadden) hebben we de drie seizoenen tellende serie StartUp (van Crackle maar onlangs verschenen op Netflix) opgezet omdat deze zich in Florida afspeelt. En dus niet omdat ik dacht dat ik ‘m per se goed zou gaan vinden. Eigenlijk dacht ik dat het een makkelijke wegkijker zou zijn met een simpel verhaaltje.
Goed, daar zitten we. Spinnend op de bank om lekker het tweede seizoen van Tiger King te kijken. Ik ben namelijk erg benieuwd hoe het Joe Exotic vergaat in het gevang en wat de verwachtingen zijn voor de toekomst. Voor de dierentuin maar vooral voor hem.
Want ja, Joe Exotic is toch de hoofdrol in Tiger King? Zijn verhaal staat hier toch centraal?
En net als The Haunting Of Hill House (ook van meester Flanagan) is Midnight Mass, te zien op Netflix zoveel meer dan een horrorserie. Zo vreselijk veel meer. Zoveel dat ik eigenlijk niet weet waar ik moet beginnen.
Squid Game, monsterlijk populair: Nr. 1 in de Netflix top 10, tijdens Ajax - PSV werd een spandoek uitgerold met daarop de tekst “Player 040 eliminated” (een duidelijke verwijzing naar Squid Game), en de media berichten over het naspelen van de spellen in real life en dat Netflix zich niet verantwoordelijk voelt voor het kolossale datatransport die deze serie uit Zuid-Korea blijkbaar teweegbrengt.
Ondanks ik echt vet zin had in het zesde en laatste seizoen van How To Get Away With Murder, dat “wegens Corona” later kwam dan verwacht, ben ik er toch niet zo over te spreken.
Een tijdje terug zag ik op Netflix de op waarheid beruste serie The Serpent. Nou ja, ik zag ‘m eigenlijk dik twee maanden geleden. Maar ondanks dat ik daar destijds best iets van wilde vinden, was het vooral dat het me allemaal zo dwars zat, dat de woorden niet kwamen. Eerlijk is eerlijk, ik ben een huilebalk, maar dit verhaal is echt zo ontzettend erg en naar, en dat het ook nog echt is maakt dat de juiste woorden er misschien wel helemaal niet voor bestaan.
Bij het kijken van de eerste pak ‘m beet drie afleveringen van Fargo seizoen 4 (dat blijkbaar al een tijdje niet via Netflix maar Videoland te bekijken is), bekruipt me het ellendige gevoel al dat ik het niet snap. Pijnlijk genoeg moet ik toegeven dat het me allemaal niet zo grijpt als ik had verwacht.
En dat voelt als ketterij. Ja hallo, het is wel Fargo, he? Natuurlijk geef ik mezelf de schuld en denk ik dat het aan mij ligt. Dat moet wel.
Even voor de duidelijkheid: die Avengers-films heb ik allemaal niet gezien. Wel volgde ik trouw de Marvel-series van Netflix (in mijn blogs noemde ik ze liefkozend mijn ‘Manhattan-files”). Dus toen Disney met een verse Marvel, WandaVision, op de proppen kwam heb ik die, zonder met mijn ogen te knipperen of me in te lezen, opgezet. En ik denk dat dit een positieve invloed heeft gehad op mijn beleving.
Ondanks dat ik bij de cold open van aflevering 1 dacht: O jee. Dit heb ik al gezien maar dan beter*, heeft de eerste aflevering van Queen of the South te zien op Netflix zich voldoende hervat voor mij om de rest van het verhaal over Teresa Mendoza te willen zien.
Leef in het hier en nu. Je hoort het zo vaak. Maar ik denk niet dat ik de enige ben als ik zeg dat ik “wegens Corona” geen ene zak zin heb in dat hele hier en nu van tegenwoordig.
Jammer dat ik dan niet terug kan in de tijd. Nu ik Watchmen helemaal heb gezien op HBO en dus alles weet, kan ik me niet exact voor de geest halen hoe het was om volledig blanco deze serie in te gaan. Ik kan nog wel in mijn geheugen peuteren en me herinneren wat ik vond, maar dat exacte gevoel terugroepen lukt me niet. Daarvoor weet ik nu te veel.
Gedoe rond een kerncentrale, tandartsstoelen die kinderen tot de dood centrifugeren en bejaarde personages die terugkomen uit de toekomst en ruziën over het wel of niet openhouden van een wormgat. Dat zijn spannende gegevens. Daar moet toch iets groots en enorms achter schuilen? Dus ging ik ervan uit dat het derde en laatste seizoen van Dark door middel van een logisch, verrassend en bovenal bevredigend einde zou verklaren waarom de inwoners van Winden geconfronteerd worden met een zich elke 33-jaar herhalende cyclus waarvan het doorbreken simpelweg unmöglich zou zijn.
Het derde seizoen van The Sinner dat te zien is op Netflix, wijkt een beetje af van de formule van seizoen één en twee. En ik vind het wel goed, maar niet zo goed als eerst.
De serie Better Call Saul van AMC en te zien op Netflix, gaat over hoe de zeer geliefde maar niet zo frisse advocaat Saul Goodman uit Breaking Bad geworden is hoe hij is. Maar ik vraag me af, laat de serie inmiddels ook niet zien hoe zijn metgezel Kim ‘Giselle’ Wexler misschien wel in zijn voetsporen gaat treden?
Ik heb de documentairereeks Tiger King op Netflix gezien. Over Joe Exotic en een ongelooflijke ver-van-mijn-bed-show-subcultuur van tijgers- en andere ‘wilde’ dierenfokkerijen. Schokkend en vooral vragen oproepend.
Ik lees net dat een vierde seizoen van de Byrde-show nog onzeker is. En ergens begrijp ik dat wel. Ik heb heus tijdens het kijken van het derde seizoen van Ozark op Netflix met regelmaat op het puntje van de bank gezeten en ook best wat gescholden geloof ik. Maar tegelijkertijd heb ik het gevoel dat het verhaal wel een beetje verteld is. Toch? Dat ik het nu wel weet bedoel ik…
Deel 1 van American Crime Story: The People vs O.J. Simpson begint met de moord en laat vervolgens zien wat daar op volgt, namelijk de zaak en hoe de (vermoedelijk) dader zich daar staande houdt. Deel twee: The Assassination of Gianni Versace begint ook met de moord, maar gaat dan juist terug in de tijd om te tonen hoe de dader zich helemaal niet staande houdt. Maar beide verhalen vertellen ook een verhaal van discriminatie. Deel 1 over racisme tussen blank en zwart, en deel twee over homofobie.
De trailer van de serie Locke & Key op Netflix belooft veel: Een spookhuis vol sleutels die meer openen dan sloten, sprookjesachtige muziek en mysterieus gefluister dat hint naar spanning en zelfs horror. Dus wanneer het getraumatiseerde gezin nietsvermoedend de oprit oprijdt en het huis lijkt te schreeuwen: “Draai om! Ga weg! Ik ben behekst!”, zit ik jubelend op de bank.
Ik geloof niet in een Messias die de mensheid nog eens komt redden en vertellen wat we moeten doen om het beste uit onszelf en de wereld te halen. Maar ondanks dat merkte ik voor het einde van aflevering twee van de dramaserie Messiah op Netflix, dat ik dat wel heel graag wil geloven. Hoe vaak lijkt ook een superidee niet zomaar in je hoofd op te komen? En hoe praktisch zou het niet zijn als dat dan door god a.k.a. de mensenfluisteraar ingegeven is? Relaxt ook! Niet meer nadenken, geen tijd steken in je behoorlijk laten informeren of de voors en tegens afwegen. Gewoon erop vertrouwen dat het eerste wat in je opkomt het juiste is. Handig! Echt heel handig!*
Ik vind echt geen reet aan de fantasy-serie The Witcher van Netflix. Omdat er meerdere aspecten zijn waarom ik er geen reet aan vind, heb ik een top vier gemaakt met een selectie van redenen om niet het tweede seizoen van The Witcher te gaan kijken.
Na het zien van het derde en laatste seizoen van The Deuce van HBO, zal ik voortaan Times Square in New York echt door een andere bril moeten bekijken.
Ondanks dat het steeds over ongeveer hetzelfde groepje monarchisten gaat, lijkt elk seizoen van The Crown toch een heel ander onderwerp te hebben. En het onderwerp van het derde seizoen lijkt mij: doek die tent op. Please. Al was het alleen maar voor die arme Charles. Want als je nog niet al een antimonarchist was, dan heb je een grote kans dat je er een wordt na het kijken van het derde seizoen van The Crown op Netflix.
Na De 12 van Oldenheim nu dan een tweede in de reeks, namelijk: De 12 van Schouwendam. En deze serie gaat niet door waar de 12 van Oldenheim stopt, maar speelt in een ander oer-Hollands gehucht met een op-het-eerste-gezicht onverklaarbaar mysterie, een flinke berg potentiële verdachten en genoeg verse slachtoffers.
The Deuce van HBO gaat over een tijd waar de maffia in New York zo goed als de dienst uitmaakt, de politie corrupt is en de hoeren en masse op straat werken. En dat is hoe het is. De verhoudingen in het nachtleven zijn helder, en de meesten maken er op hun manier maar gewoon het beste van.
Hoewel het verhaal, lees ik achteraf, op sommige punten best wat verschillen vertoont met de uitleg op Wikipedia (sorry, ik moet naast tv kijken ook gewoon werken dus haal even snel mijn info daarvandaan), geeft Narcos Mexico op Netflix een uitgebreide kijk op de cocaïnehandel vanuit Mexico en Colombia naar de Verenigde Staten en het ontstaan van het Guadalajarakartel. Dat is hartstikke spannend en in grote lijnen een waargebeurd verhaal.
Tot mijn grote verbazing vind ik het tweede seizoen van Mindhunter op Netflix zelfs nog beter dan het eerste. Want na het opzetten van de eenheid die zich bezighoudt met de psyche van de seriemoordenaar door de uitkomsten van interviews te vangen in wetenschappelijke theorieën, gaat het in het tweede ook om het toepassen van deze theorieën. Na woorden dus ook daden.
Dat tweede seizoen van Chilling Adventures of Sabrina op Netflix vind toch ik niet zo. Ondanks dat er eigenlijk best veel leuks, spannends en smeuïgs in zit, vind ik de manier waarop dit mij getoond is nogal uit balans. Eerst is de verveling zowat nabij, vervolgens gaat het allemaal plots zo hard dat het niet eens meer hard kan aankomen.
Het was misschien te verwachten maar zeker niet wat ik gehoopt had; de verfilming van verreweg het meest legendarische boek ooit: The Dirt op Netflix.
Omdat ik zo vreselijk van horror met rare uitsnedes, ongemakkelijk scheve shots, dolly-zooms en vreemde geluidjes houd, heeft Netflix (speciaal voor mij) de serie Chilling Adventures of Sabrina, van origine een Archie Comic, een nieuw leven ingeblazen. Minder comedy, meer bovennatuurlijke rariteiten en bovenal ontzettend veel sfeer.
Sick Note, een zwartgallige komedie van Britse makelij oorspronkelijk te zien op Sky en vol misselijke humor, staat sinds enige weken op Netflix. Tot dusver is er een seizoen 1 en seizoen 2. En die heb ik beide in hoog tempo gebinged. Alsof m'n leven er vanaf hing.
Het derde seizoen van Daredevil te zien op Netflix begint bij waar de Defenders zijn gebleven en Daredevil zichzelf dus van onder een ingestort gebouw moet slepen. Je zou denken, na wat hij allemaal heeft meegemaakt, kan dat er ook nog wel bij. Maar de emotionele klap die het ongeluk teweegbrengt, blijkt vele malen ernstiger dan de fysieke.
Mijn vorige blog over House of Cards begon ik, zo lees ik even terug, met enige tegenzin. Nu ik het zesde en laatste seizoen op Netflix heb gezien en dit blog letterlijk al weken heb uitgesteld, kan dat woord enige geschrapt worden. Ik heb er namelijk echt geen ene zak zin in.
Ik dacht dat wordt weer lekker met het hart in de keel en opgetrokken knieën, handen geregeld voor m’n ogen, hard kapot gaan en doodsangsten uitstaan op de bank. (Want ja, dat vind ik leuk, ja.) En zo begon het eigenlijk ook, maar ruim voor het einde van aflevering twee is het overduidelijk dat The Haunting of Hill House van Netflix, naast een spannende horrorserie nog zo vreselijk veel meer is.
Daar is-ie weer hoor. Mijn beste vriend van on demand-televisie, rots in de branding, het levende equivalent van de tragikomedie: Saul. Jimmy. Mij maakt het niet uit hoe hij genoemd wil worden.
Dat het vierde seizoen van Better Call Saul van AMC gestreamd op Netflix geweldig zou worden is natuurlijk geen verrassing. Het visueel ophemelen van futiliteiten, het uitmelken van Murphy’s Law, het gaat me maar niet vervelen. Gewoon fantastisch. Vind ik. Moet ik dan nog een keer zeggen hoe geweldig ik dat allemaal vind? Waarschijnlijk niet persé, maar ik heb er gewoon zin in.
Eerlijk is eerlijk, ik heb dusver nog maar weinig goeds over Danny Rand weten te melden. Het scheelde ook maar weinig en ik had het tweede seizoen van The Iron Fist op Netflix overgeslagen. Maar als ik dat had gedaan dan was ik niet meer bij met de Marvels van Netflix en zou ik mijn Marvel-dossier dus niet up-to-date kunnen houden. En van die gedachte werd ik best wel een beetje verdrietig. Dus heb ik toch de televisie aangezet is het eigenlijk helemaal niet geworden wat ik ervan had verwacht.
Ondanks dat ik als een blok was gevallen voor de sfeer van recreatieoord de Ozarks en het onderwerp grote hoeveelheden geld witwassen, vond ik het eerste seizoen van Ozark toch niet heel superspetterend. Maar het nu streamende tweede seizoen op Netflix heeft me blij verrast en voelt aan als een warm bad. Echt.
Het ging wel, dat zesde seizoen van Orange is the New Black op Netflix. Maar ondanks dat ik me na wat uitzitten nog best heb vermaakt, is het volgens mij gewoon nooit meer zo leuk geworden als in de eerste seizoenen. Hierin draait het nog om hoe de lichtelijk bekakte Piper in de bak belandt en in al haar naïviteit de daar geldende omgangsregels moet leren. Met vallen en opstaan. Dat vind ik grappig, aandoenlijk, af en toe spannend en gewoon erg leuk.
Wat de f*ck hebben ze met mijn Shades in het tweede seizoen van Luke Cage van de Marvels te zien op Netflix gedaan?
Het tweede seizoen van Gorgeous Ladies Of Wrestling (GLOW) van Netflix vind ik moeilijk in een hokje te plaatsen. Ik zou het kunnen omschrijven als een lollige in de kitscherige jaren tachtig geplaatste komedie over theatraal-nep-worstelen waar de hokjesgeest een grote rol speelt. Maar tussen de getoupeerde haren, synthesizers en karikaturen in de ring door, gaat het ook over hoe vrouwen zich staande moeten houden in een mannenmaatschappij waarbij het drama je met regelmaat hard in het gezicht slaat.
Het eerste seizoen van 13 Reasons Why vind ik geweldig. Een meeslepend en afgerond verhaal met een hele duidelijk een zinvolle boodschap dat behoorlijk indruk op mij heeft gemaakt. Een tweede seizoen leek mij niet echt nodig. Maar toen dit toch door Netflix werd aangeboden heb ik, uit angst om iets magistraals te missen, dit toch maar opgezet. En nu heb ik spijt, want een 13 Reasons Why de 2e is volgens mij ook echt niet nodig.
Het wordt lekker druk in de Zonnewijk. Er is in Nieuwe Buren seizoen 3 op Videoland een blik nieuwe buren opengetrokken waarmee er uiteindelijk zelfs twee adressen in de beroemde wijk in Almere nieuwe inwoners hebben gekregen. Bovendien blijkt Carl, die het fort “bewaakt” terwijl mijn lievelings-Lilly moet zitten, echt een hele leuke jong volwassen zoon genaamd Luc te hebben. En die mag ook meedoen.
Ik heb echt vreselijk genoten van het elfde seizoen van the X-Files op Fox. Ik realiseer me nu ook, dat ik bij het kijken van seizoen tien wellicht iets te geobsedeerd ben geweest met het cadeau krijgen van the truth.
Die ingeprente het-is-maandag-en-ik-heb-nog-geen-koffie-gehad-expressie op het gelaat van Jessica Jones kan ik zo na het zien van seizoen twee meer dan volkomen begrijpen. Het zit haar allemaal niet mee. En wat het ergste is, is dat het ook heel anders had kunnen zijn, wanneer de rest iets meer aan de rest in plaats van voornamelijk aan zichzelf had gedacht.
Ik wist door de enorme media-aandacht natuurlijk allang dat het een hit was. Ook had ik al vaker mijn dochter van toen nog net twee achterop de fiets “Hallo allemaal, wat fijn dat je er bent” horen zingen. Inmiddels heb ook ik alle afleveringen van De Luizenmoeder van AVROTROS op NPO Start gekeken, wellicht wat aan de late kant.
Het aandoenlijke verhaal over tienerproblemen dat wordt verteld in de Netflix Original Everything Sucks, is volgens mij niet perse onlosmakelijk verbonden met de jaren negentig. Maar dat de makers er voor kiezen om het verhaal in deze tijd te laten afspelen is een leuk gegeven als je net zoals ik ook in die tijd op de middelbare school zat.
Altered Carbon, de verse sci-fi op Netflix, laat zien hoe de wereld in 2384 wordt geregeerd door een stel kapitalistische smeerlappen die zo rijk zijn, dat ze niet meer weten hoe ze zichzelf kunnen vermaken. Vooral ook omdat doodgaan voor hen slechts een keuze is.
Manhunt: Unabomber van Discovery op Netflix gaat over wat er vooraf is gegaan aan en vlak na het erbij lappen van de bommenbouwer die zijn explosieven verstuurde via de U.S Mail. In eerste instantie gaat dat veel over carrièretijgers bij de FBI die andermans ideeën belachelijk maken of toe-eigenen in geval van succes. Dat is wrang en heeft bij mij een gevoelige snaar geraakt.
Vroeger was ik verzot op die raadseltjes waar je dan door de juiste te vragen te stellen, waar de ander alleen met ja of nee op mag antwoorden, moet uitvogelen hoe iets tot stand is gekomen, zoals bijvoorbeeld: Er ligt een man in een duikerspak in een afgebrand bos. Hij is dood. Wat is hier gebeurd? In de bus naar weet ik veel wat voor kamp of schoolexcursie, was ik uren zoet met het speuren naar de logische verklaring achter iets op het eerste gezicht behoorlijk absurds.
The End Of The F***king World op Netflix is in eerste instantie een zwarte comedy over de roadtrip van tiener-karikaturen James en Alyssa. Om je kapot te lachen. Maar gaandeweg transformeert het in een ware tragedie die je letterlijk naar de strot grijpt.
Heerlijk om de eerste dag in het nieuwe jaar met seizoen 3 van How To Get Away With Murder van ABC op Netflix te beginnen. Languit op de bank met wederom hetzelfde luna-park-op-de-kermis-achtige-horror-liedje.
Hollands Hoop is de beste Nederlandse serie die ik dusver heb gezien. Ik snap het, dat is een hoop om te zeggen, maar ik kan echt geen andere voor de geest halen waar ik zo veel mee heb en zoveel pret aan heb beleefd.
Seizoen twee van The Crown op Netflix draait nog eerder om haar ik-voel-me-niet-belangrijk-genoeg-echtgenoot Philip dan om queen Elizabeth zelf. Daarnaast is prominent haar, ik-ben-verdomme-een-prinsesje, zus Margaret aanwezig en last but not least de terugkomst van de letterlijk van de troon gestoten oom David, waar een heus naziverleden aan kleeft, inclusief een foto met hem en de Führer himself.
Oh dear..
De trailer van Dark op Netflix sprak me direct aan: unheimlich, scifi, melancholisch en eens wat anders, namelijk Duits. Ook leek het me een enge serie.
The Punisher op Netflix heeft echt alles wat ik nog vóór ik Jessica Jones en die anderen op Netflix ging kijken associeerde met het woord Marvel. De sfeer in de serie is guur en rauw, de muziek is stoer (wellicht een tip voor de makers van Sons of Anarchy), het geweld is (vast voor sommige te) plastisch en het verhaal, met daarin nog een minstens zo interessante zijvertelling, gaat over een complot en een dikke doofpot waarbij goed en kwaad lijnrecht tegenover elkaar staan.
Alias Grace begint met best wat poeha en de trailer ingezet door Netflix liegt er ook niet om. Een simpel en op het oog keurig dienstmeisje Grace heeft een brute dubbele moord gepleegd en iedereen is donders benieuwd naar het hoe en waarom daarachter. En dat heel spannend. Bovendien is er, ondanks dat ze al is veroordeeld voor beide moorden, een redelijke aanhang aan elite die haar graag vrijgesproken wil zien. Zo onschuldig oogt ze dus.
Ja nou...Het tweede seizoen van Stranger Things op Netflix heeft me toch niet zo aangesproken als het eerste…. Ik denk dat dat komt omdat er wat afleidende zaken in zitten.
In een tijd dat perverse moordenaars wel bestonden maar men nog niet nadacht over patronen, overeenkomsten en waar ze precies vandaan komen, probeert Special Agent Holden Ford met zijn collega Bill Tench in Mindhunter op Netflix meer inzicht te vergaren in het waarom die verknipte zielen tot hun zieke daden zijn gekomen. Worden ze gevormd of zijn ze simpelweg zo geboren?
De 12 van Oldenheim van Videoland begint meteen ontzettend herkenbaar, want Oldenheim is zó’n typisch Nederlands dorp, dat de geur van stroopwafels en haring er zo’n beetje vanaf druipt.
Het begin van American Horror Story seizoen 6 is zo eenvoudig dat het me even aan de Blair Witch Project deed denken. Ik had hierdoor het idee dat dit een uitgeklede en verfrissende stijlbreuk zou worden vergeleken met de voorgaande seizoenen: geen slasher, geen perversiteit, en, zo viel me vooral op, geen grapjes maar gestript tot een eng verhaal. Dat leek dus maar zo, want na een paar afleveringen lopen plot, horror en het aantal karakters de spuigaten uit.
Voordat ik het derde seizoen van Twin Peaks van Showtime ging kijken en herinneringen aan de vorige twee seizoenen ophaalde, zat ik al een beetje te dromen over wat ik allemaal in dit blog zou gaan schrijven. Ik stelde mij zo voor een betoog te houden over hoe ik op jonge leeftijd (ik mocht speciaal voor Twin Peaks later naar bed) elke zondagavond aan de buis gekluisterd zat en dat ik had gehoord dat er iemand een t-shirt had, waar I killed Laura Palmer op stond, wat ik op dat moment zo ontzettend tof vond dat ik het eigenlijk niet geloofde.
Ze deden af en toe al kiekeboe in elkaars serie en nu zijn ze dan, de vier Marvel helden van Netflix (Jessica Jones, Daredevil, Luke Cage en The Iron Fist), the Defenders in The Defenders. Reden van dit kwartet is het beschermen van New York tegen eeuwenoude en occulte boevenclub The Hand.
Ik heb altijd al een zwak gehad voor drama met gedoe op en aan het water, boothuizen en bodemloze meren waar lijken in verdwijnen. Reden genoeg om eens Ozark op Netflix te kijken, over het witwassen van miljoenen in een recreatieplaats, aan de plas.
Al het goede komt in drieën hoor je wel eens.
Die vlieger gaat volgens mij ook op voor Fargo seizoen 3, want na een geweldig eerste, een in mijn beleving wel iets te druk maar nog steeds ruim boven gemiddeld tweede, staat er op Netflix het briljante derde seizoen van deze verrassende doch vertrouwd-voelende zwarte komedie.
Van het weekend door de laatste afleveringen van GLOW ofwel Gorgeous Ladies of Wrestling geworsteld. Nee hoor, grapje want vanaf de eerste scène al was ik al verkocht. En niet omdat ik een worstelfan of kenner ben of zo hoor, ik heb wel eens van Hulk Hogan gehoord maar daar is het wel mee gezegd. GLOW vind ik echt leuk, ik denk zelfs dat ik de hele serie van Netflix van de week nog een keer op ga zetten.
Better Call Saul seizoen drie vond ik net als de twee seizoenen hiervoor weer magistraal, maar ik had er wel echt de balen van dat het volgens het een-aflevering-per-week-principe op Netflix kwam. Dat kan ik gewoon niet meer aan. Wanneer een serie tegelijkertijd zoveel gevoelens van haat en sympathie opwekt, dan is een week wachten op een volgende aflevering nog erger dan die hel waar je in zit wanneer je net je voorgerecht op hebt en het nog 100 jaar gaar duren voor het hoofdgerecht er is, omdat iemand aan tafel iets gecompliceerds met lange bereidingstijd heeft besteld…
Met enige tegenzin begin ik aan dit blog. Ik weet namelijk niet zo goed wat ik nou van het vijfde seizoen van House of Cards vind…
Bloodline had al grote indruk op mij gemaakt en niet alleen omdat ik er bij seizoen één al een nachtmerrie aan heb overgehouden. Er zijn nog tientallen andere redenen waarom ik vind dat dit een briljante, beeldschone, en doodenge thriller is, of nou ja, was. Netflix vond het namelijk wel genoeg geweest en de makers gaan ook niet leuren bij een ander platform.
Aanvankelijk vroeg ik me nog af of ik me wel zou kunnen interesseren voor een high school-serie met tieners en hun sores, maar dit is de eerste keer geweest sinds Making a Murderer dat ik, mede door de twee mega-binge-factoren van deze serie, als een zombie met immer gespannen empathie-spier voor de tv heb gezeten.
Door Thirteen Reasons Why, de Netflix Original, realiseer of herinner me nu wat een zware taak opgroeien eigenlijk is en dat we sowieso allemaal een beetje op elkaar moeten letten, want het zou zomaar kunnen dat er iemand naast je in de put zit.
Kind naar bed, man naar voetbal en de magnetron zegt ping. Mooi moment voor een chick(net)flick(s). Dus de Netflix Orignal Girlboss opgezet en ruim de helft van het eerste seizoen er in een avondje doorheen gerost.
Het tweede deel van The Get Down betekent ook weer overleven, dromen achterna jagen en vooral veel muziek maken voor de superhelden, karikaturen en historische figuren uit de Bronx van eind jaren zeventig.
Ik vind Girls een van de meest indrukwekkende series van de afgelopen jaren en heus niet om de tepels en putten die de serie rijk is, hoewel die typische-Girls-ruim-uitvergrote-en-ongemakkelijke situaties waar ze vaak in voorkomen, doodleuk zijn en om in je broek te pissen. Nog meer viel mijn bek open van de bizarre kijk die de serie geeft op het ene na het andere eerste wereldprobleem en de nog meer bizarre wijze waarop Hanah Horvath en de types om haar heen daarmee omgaan.
How to Get Away With Murder (al drie seizoenen, maar die laatste staat nog niet op Netflix, dus ik ben pas bij het tweede) heeft meerdere onderwerpen en invalshoeken maar gaat in grote lijnen over het groepje, de zaak en Annalise Keating.
De jonge Danny Rand heeft niet bepaald een gebruikelijke start gemaakt. Hij overleeft een vliegtuig ongeluk in Tibet maar verliest hierbij zijn beide ouders. De monniken van K’un Lun vinden hem, nemen hem onder hun hoede en brengen Danny de kunst van de Kung-fu bij. Ondanks de zware trainingen en het verdriet om zijn ouders blijkt Danny een zeer succesvol krijger. Aan hem de taak om als beste Kung-Fu-student in de rol van Iron Fist de poorten van K’un Lun te verdedigen tegen de oosterse-boeven-club The Hand. Echter lapt hij die verantwoordelijkheid aan zijn laars en peert em naar superhelden-Walhalla-New-York.
Dirk Gently, de holistisch detective, lijkt zich door het toeval te laten leiden wat dus volgens hem toevallig niet bestaat. Hij is namelijk overtuigd dat het universum met hem communiceert via zijn intuïtie en aanwijzingen geeft, ja, middels het toeval. “Everything is connected”, zegt hij altijd.
De moddervette leader die me geen aflevering verveeld heeft en hoort bij de dramaserie Brussel van KPN, vertelt een verhaal met roof -en prooidieren, over eten of gegeten worden. Wellicht een treffende omschrijving voor deze serie maar de manier waarop ging van te langdradig, via te toevallig, naar te voorspelbaar.
Wat kan ik zeggen over A Series of Unfortunate Events van Netflix naast dat ik als een kleuter op de bank heb zitten smullen van dit kinderboek voor grote mensen?
Alle zeven seizoenen Sons of Anarchy er doorheen gefietst… Ik ben kapot.
Natuurlijk zijn dat behoorlijk veel kijk-uren maar die vermoeidheid heb ik vooral te danken aan alle emoties en tegenstrijdige gevoelens die deze serie bij me opriep.
Het is wel even ontzettend anders allemaal, deze sci-fi / fantasy Netflix Original. Je weet gewoon van begin tot eind niet wat je voorgeschoteld gaat krijgen.
Bij series over spirituele kwesties is het als kijker natuurlijk altijd lastiger om de boel te kunnen vatten omdat de paranormale wereld nou eenmaal anders werkt dan de wereld die we al kennen. Maar dan nog. In de wereld van O.A. is wel zoveel fantasie toegepast, dat ontleed je niet een twee drie….
Aflevering één van Als de Dijken Breken eindigde met een dijk van een cliffhanger. Want ‘wat als de dijken gaan, ja wat dan?’, vroeg ik me af toen ik zonder met mijn ogen te knipperen op het puntje van de bank zat te kijken. Ik heb het voor de zekerheid maar even opgezocht en gelukkig zitten wij in Hilversum toch vijf meter boven NAP…. Ik ben dus niet de auto ingesprongen om wat bij te gassen op de A1 richting Hengelo, maar ik heb er wel even aan gedacht…
Het afgefikte huis van Pieter Menten, dat stond in dezelfde straat als mijn kleuterschool, heeft lang gefunctioneerd als kinderspeeltuin en meetingpoint voor de enkele hanggroepjongeren uit het Blaricum van de jaren tachtig. Het was, denk ik, de enige plaats in het dorp waar graffiti te vinden was. Die ruïne was een spannende plek, ik kan me nog een wedstrijdje herinneren wie het verst de kelder in durfde en er gingen verhalen rond dat er dode nazi-geesten rondzwierven.
Ik dacht dat Nieuwe Buren een serie van één seizoen zou blijven aangezien het in mijn beleving een afgerond einde was. Iedereen was ook zo’n beetje dood. Maar behalve dat dat iets genuanceerder bleek te liggen, kwam er ook gewoon weer een stel nieuwe buren in de Zonnewijk wonen. Fijn, maar ook nogal logisch, wanneer het gaat om een serie die Nieuwe Buren heet natuurlijk ;).
Van de Netflix serie The Crown, die gaat over een instituut waarvan de aanvoerder door god persoonlijk uitgekozen zou zijn en zich afspeelt binnen een familie waarvan de wederhelften zich dagen moeten vervelen met te veel geld en te weinig verantwoordelijkheden, had ik veel meer flauwekul, schandaal en drama verwacht. Na diverse series zoals bijvoorbeeld House of Cards, of na wat de media recentelijk over de-Trump-vs-Clinton-mania te melden hadden en wat er allemaal wel niet bekend is over onze eigen Benno ben ik wellicht wat bevooroordeeld geraakt....
Luke Cage, stoer, draagt hoodies en kogels komen niet door zijn opperhuid. Maar naast die kogels gaat er ook weinig anders bij hem echt de diepte in. Ondanks wat de ex-gevangene-superheld uit Harlem wel niet allemaal heeft meegemaakt, blijft hij zelf maar een vage gast als je het mij vraagt.
Marvel. Het woord alleen al. Superstoer.
SPOILER-ALERT: INDERDAAD, HIJ GAAT DOOD
The Goonies meets Poltergeist. En Halloween. Onheilspellend en vooral ontzettend eighties.
Het contrast van een romantisch sprookje dat zich afspeelt in hellhole the Bronx, in het New York van de jaren zeventig, komt al meteen aan als een ros in je gezicht waardoor je niet meer de andere kant op kan kijken. Het lijkt niet te rijmen, maar het is toch gelukt, een bijna musical gedreven klef liefdesverhaal over onder andere de opkomst van de hiphop en het leven in the Bronx.
Wat kan die Vanessa Ives er ontzettend verrot uit zien.
Van deze eerste Franse Netflix original en politiek drama waarvan het script zou moeten knipogen naar dat van House of Cards had ik eigenlijk wel wat meer bravoure verwacht. Gedurfd vind ik Marseille namelijk niet. Ik zou zelfs het woord cliché hier en daar kunnen laten vallen.
Ik zal maar meteen uit de kast komen: ik geloof in Sinterklaas.
Ik lees zojuist dat Netflix's Nashville stopt en eerlijk gezegd ben ik opgelucht. Nashville is mijn guilty pleasure. Net zoiets als witte bonen in tomatensaus met mayo en de greatest hits cd van Toto. Ergens kun je er intens van genieten, tegelijkertijd is het om je dood te schamen…
Vinyl gaat over de coke-snuivende-licht-ontvlambare-platenbaas Richie Finestra die zijn platenmaatschappij niet alleen van een faillissement wil redden, maar een vooruitstrevend label wil voortbrengen. Dit in het New York van eind jaren ‘60 begin ‘70 vorige eeuw.
Ik ben van ’79 en heb daarmee die tijd dus niet bewust meegemaakt, maar ik weet wel hoe het er toen uit had moeten zien. Zoals in Vinyl. Precies zo.
Ik kijk ontzettend uit naar de laatste aflevering van het tweede seizoen van Better Call Saul. Vooral ook omdat de cliffhanger van vorige aflevering al een week aan me knaagt.
The truth? Ik heb me onlangs door door het tiende seizoen van the X-files geworsteld. Of het was echt teleurstellend, of ik heb het gewoon niet begrepen. Hoe dan ook moet ik bekennen, I can't handle the truth.
Het is pas 10.25 en ik heb nu al geen zin meer om te werken. Het is namelijk dinsdag en dat betekent een nieuwe aflevering van alweer het tweede seizoen van Better Call Saul op Netflix. Ik ben verslaafd aan deze spinoff van Breaking Bad. Vanaf aflevering één ervaar ik deze serie als een warm bad waarbij tot dusver elke aflevering resulteert in een brede grijns op mijn smoel.