Van deze eerste Franse Netflix original en politiek drama waarvan het script zou moeten knipogen naar dat van House of Cards had ik eigenlijk wel wat meer bravoure verwacht. Gedurfd vind ik Marseille namelijk niet. Ik zou zelfs het woord cliché hier en daar kunnen laten vallen.
PETITS SPOILERS
Het draait allemaal om Robert Taro (Gerard Depardieu), de burgemeester van Marseille, een goedzak die alles alleen doet uit beste bedoelingen voor de stad en zijn familie, maar daarbij verkeerd wordt begrepen dankzij de sluwe acties van rivaal Lucas Barres. Barres is zo’n regelrechte gluiperd dat “le gluiperd” praktisch op zijn voorhoofd getatoeëerd staat.
Alle bad guys zien er overigens over de top uit. Echt een schepje te veel. En de good guys laten zich wel erg makkelijk voor karretjes spannen waarbij ook niet al te veel motivatie nodig is om moord, zelfmoord of overspel te plegen.
Doordat de rollen zo duidelijk zijn verdeeld, er geen al te complexe complotten opbouwen en er qua tempo weinig verrassends gebeurt, kun je deze serie prima met het bord (of een kaasplankje met wijn) op schoot op de bank kijken.
En eigenlijk is dat best wel even ontspannen.
Marseille ziet er in elke aflevering schitterend uit. De stad toont vele karakteristieke oude gebouwen en prachtige uitzichten bij zonnig weer. De minder bedeelde wijken krijgen ook de aandacht en zo wordt geëtaleerd dat het om een levendige en veelzijdige stad gaat. Marseille de serie is hiermee een soort doorlopende advertentie voor Marseille de stad waardoor ik in ieder geval zin krijg om er een reisje heen te boeken.
Ook Depardieu als goedzak Taro blijft in het voortkabbelende verhaal toch best boeien en leuk om naar te kijken. Ook was ik blij verrast door het pièce de résistance van de seizoensfinale. Onverwacht een best wel vette cliffhanger waardoor ik nu in ieder geval nog niet zeg dat ik het tweede seizoen niet ga kijken.
Marseille, ik vond het dus niet heel erg goed, maar eigenlijk ook niet superslecht. En prima te volgen met het bord op schoot.
Reactie schrijven