Het derde seizoen van The Sinner dat te zien is op Netflix, wijkt een beetje af van de formule van seizoen één en twee. En ik vind het wel goed, maar niet zo goed als eerst.
gewoon SPOILERS
Die formule (als ik zo kort door de bocht mag gaan deze hier even grof samen te vatten) lijkt een ingewikkeld, van-meerdere-kanten-te-bekijken moordverhaal, dat zich stap voor stap ontvouwt terwijl dat verhaal juist ingewikkelder en ingewikkelder wordt, met in de hoofdrol een dader die tegelijkertijd ook op de een of andere manier een slachtoffer is. En dat is misschien geen nieuwe formule maar wel gewoon erg goed.
Wat ik echter niet gewoon erg goed vind, is het (vooralsnog) enige terugkerende personage detective Harry Ambrose. Ik vind dat een hele nare man met vervelende en ongemakkelijke trekjes. Maar mede omdat hij zo’n goede detective is, vind ik hem toch ook sympathiek. Hij lijkt te opereren via het ‘takes-one-to-know-one-principe’ of hoe heet dat in het Nederlands? Soort zoekt soort? Doordat hij zelf een beschadigd persoon is, heeft hij een gave om gedrag van daders te herkennen en succesvol in zijn werk als detective toe te passen. En dat gegeven vind ik juist heel erg goed.
De eerste twee seizoenen hebben al duidelijk gemaakt dat het verhaal over wie hij is, naast dat van de zaak waar hij aan werkt, ook verteld wordt. In het derde seizoen gaat het nog meer om hem draaien. En dat vind ik toch best bijzonder. Hij is zeker niet aaibaar of likeable, maar z’n afstotende gedrag en de berg bagage hij meezeult fascineert wel.
Naast dat ik zijn karakter dus eigenlijk heel goed vind en benieuwd ben naar de precieze inhoud van die bagage, vind ik het verhaal van de zaak van het derde seizoen het niet halen bij dat van de eerste twee seizoenen. En daardoor blijft het derde seizoen voor mij haken bij gewoon goed.
Terwijl Ambrose steeds meer uitleg krijgt, is het gedrag van Jamie, de dader uit seizoen drie, lang niet zo goed begrijpelijk gemaakt als dat van bijvoorbeeld Cora uit seizoen één. Dat Jamie tijdens zijn studie geobsedeerd zou raken met studiegenoot Nick Haas vind ik bijvoorbeeld gewoon niet overtuigend. Het is niet sluimerend gegaan, er is niet een duidelijk punt geweest waardoor hij om ging. Aan de hand van een paar voorbeelden zie je dat het “gewoon zo” was. En dat vind ik een beetje jammer. Want daardoor mis ik een hele hoop begrip voor Jamie, die ik voor Cora zeker wel had.
Dat Ambrose ook geobsedeerd raakt door Jamie gaat ook maar een beetje "gewoon zo". De enige die Jamie echt in zijn macht zou kunnen hebben lijkt me kunstenares Sonya Barzel, Nicks en Jamies willekeurige slachtoffer met toevallig een artistieke belangstelling de mannelijke psyche. Naast haar beroepsmatige interesse is er volgens mij aanwijsbaar een moment waarop haar fascinatie voor specifiek Jamie ontstaat. Ik snap dat in ieder geval. Maar zij is een bijfiguur. Het gaat juist om Ambrose en wie hij is, en waarom hij is wie hij is. Eigenlijk heb ik, ondanks z'n (nog-verder-te-onthullen) bagage, geen moment gedacht dat hij niet sterk genoeg zou zijn om Jamie te weerstaan. Het was spannender geweest wanneer dat wél het geval was geweest.
Vandaar dat het derde seizoen voor mij is blijven steken op gewoon goed.
Ik hoop dat het vierde seizoen, dat al beloofd is, wel weer erg goed gaat worden.
Net als eerst.
Wil je dit artikel delen? Hops! Het is allemaal zo makkelijk ;) :
Reactie schrijven