Het tweede seizoen van Gorgeous Ladies Of Wrestling (GLOW) van Netflix vind ik moeilijk in een hokje te plaatsen. Ik zou het kunnen omschrijven als een lollige in de kitscherige jaren tachtig geplaatste komedie over theatraal-nep-worstelen waar de hokjesgeest een grote rol speelt. Maar tussen de getoupeerde haren, synthesizers en karikaturen in de ring door, gaat het ook over hoe vrouwen zich staande moeten houden in een mannenmaatschappij waarbij het drama je met regelmaat hard in het gezicht slaat.
En dat vind ik allemaal afwisselend net zo grappig als aandoenlijk en aangrijpend. Ik heb me ziek gelachen toen Britannica verliefd werd op een paspop terwijl een geobsedeerde fan haar muffins brengt en dolgelukkig is wanneer hij met haar in de ring mag trouwen. (Een beetje voor de kijkcijfers maar vooral voor een greencard.) Maar als Debbie het Ruth kwalijk neemt dat ze niet met het hoofd van de kabelmaatschappij naar bed is gegaan omdat dit volgens haar “nu eenmaal is wat je doet” in zo’n situatie, ja, daar was ik wel even stil van. Ja, dat, maar het volgende moment gaat het opeens over ‘niet kunnen poepen’ en hoe dat op te lossen. Je kan je bijna niet voorstellen dat die afleveringen maar een half uurtje duren gezien de kanten die ze allemaal opvliegen.
Ondanks die lichtelijk overdosis aan invalshoeken die toch probleemloos hand in hand gaan, vind ik het fijn dat de hoofdrol, net als in het eerste seizoen, wel lekker stabiel bij Ruth ligt.
Ik was namelijk wel een beetje bang dat haar een zelfde lot stond te wachten als dat van Piper in Orange is the New Black. (Ook van uitvoerend producent Jenji Kohan.) In deze serie over vrouwen die zich staande moeten houden in een omgeving waar de hokjesgeest een grote rol speelt, vind ik de diepgang eigenlijk steeds meer afnemen wanneer er telkens een andere inmate wordt uitgediept. Volgens mij neemt, hoe tegenstrijdig dat ook klinkt, in “het grote verhaal” het belang van het individu hierdoor juist af en worden karakters, wanneer ze met te veel zijn, makkelijk inwisselbaar. Piper lijkt hierdoor gedegradeerd te zijn van de persoon waar het allemaal om draaide tot een matige “een van de”.
Maar of dat bij GLOW ook zo zal gaan is misschien ook helemaal niet zo waarschijnlijk. GLOW heeft sowieso gewoon minder personages. En de achtergrondverhalen van bijvoorbeeld Tamme die als trotse alleenstaande moeder juist zover van haar racistische alter ego Welfare Queen afstaat en wat Sam Sylvia overkomt, nu zijn verrassings-dochter in zijn leven is gekomen, vind ik eigenlijk juist verrijkend. Wat betreft die karakters zelf, maar ook wat ze te vertellen hebben over de maatschappij van de jaren tachtig.
Daarbij toont de cliffhanger een gestreste Ruth en een neerslachtige Bash in een bus vol met in-karikatuur-en-glitterleggings-gehulde-worstel-vrouwen op weg van Anaheim naar Las Vegas, wat weer suggereert dat er naast een flinke dosis drama ook weer genoeg te lachen zal vallen.
Dus dat hokje doet er ook niet toe. Als GLOW maar doorgaat naar de derde ronde!
Voor meer over GLOW:
Dit artikel delen? Dat kan:
Reactie schrijven