Squid Game, monsterlijk populair: Nr. 1 in de Netflix top 10, tijdens Ajax - PSV werd een spandoek uitgerold met daarop de tekst “Player 040 eliminated” (een duidelijke verwijzing naar Squid Game), en de media berichten over het naspelen van de spellen in real life en dat Netflix zich niet verantwoordelijk voelt voor het kolossale datatransport die deze serie uit Zuid-Korea blijkbaar teweegbrengt.
Dat doet me een beetje terugdromen naar de tijd dat Netflix net begon. In mijn beleving keek iedereen zo ongeveer hetzelfde. Wel in mijn bubbel tenminste. “Hoe ver ben jij?” “Bij aflevering vier.” “O, dan hou ik nu m’n mond.” Toch een soort van collectieve beleving. En dat gevoel hoopte ik dus ook weer te mogen verwelkomen door ook ‘mee te doen’ met de serie Squid Game.
Ik vind het sowieso een goed idee om series uit een andere cultuur (dan mijn eigen of de usual suspects) te kijken. Het is toch anders en dat kan verfrissend werken. Het gegeven van de serie dat de wanhopige mens wordt ingezet tot het spelen van spelletjes tot de dood volgt is minder verfrissend. Die ken ik al. Maar dat geeft niet want zo’n uitgangspunt lijkt mij een onuitputtelijke bron voor goede verhalen met confronterende vragen. Daar is niks mis mee.
SPOILERS - 스포일러
Maar waar het wel mis gaat tussen mij en Squid Game is wanneer ik me realiseer dat er niks anders loopt dan verwacht. Het verhaal waarin de aan lagerwal geraakte Gi-hun tegen alle schijn in (niet dus) een sadistisch opgezette reeks aan spellen wint, heeft geen enkele onverwachte wending. Geen lijk in de kast, geen plottwists of wat dan ook. De rode draad gaat precies zoals je denkt dat-ie gaat.
En dat vind ik echt heel erg zonde. Want terwijl die rode draad maar een beetje de bekende weg bewandelt, zijn veel scènes op zich gewoon schitterend. Dat je die volwassen mensen wanhopig aan hun suikerfiguurtje ziet likken terwijl er een lollig muziekje klinkt en de lijken vallen. Dat raakt. Het gevecht tussen de deelnemers onderling is er ook zo een. Of het belazeren van Ali in de knikkerronde. En ik heb er meer gezien.
Maar dat maakt het ook extra zonde. Want die best wel heel ontzettend goed gemaakte scènes worden nooit zo spannend als ze zouden kunnen zijn, als je niet al van een kilometer aan zag komen over hoe ze zouden eindigen. Er is toch niemand die niet doorhad dat het opperhoofd met het zwarte masker de broer van die agent is? Er is toch niemand die heeft gedacht dat Ji-hun in de knikkerronde er daadwerkelijk uitgeknikkerd zou worden? Of zelfs dat de oude man een tel voor twaalf uur dood zou gaan. Zelfs dat!
Het enige dat me misschien verrast heeft, is dat de slechterik van het spel zijn eigen leven neemt. In alle eerlijkheid heb ik dat toch niet zien aankomen. Maar qua verhaal biedt dit weer wel de sissy way out. Zo komt protagonist-goedzak Ji-hun met zijn morele kompas er weer lekker zonder echt vuile handen vanaf en wordt de vraag ‘wat zou onze hoofdpersoon doen als hij gedwongen moest kiezen tussen zichzelf en de ander?’ weer niet echt gesteld.
Maar dat was te verwachten. En dat maakt dat ik Squid Game als een lange zit heb ervaren.
Maar ik ben een beetje bang dat ik daarin de enige ben….
Reactie schrijven