Meester Flanagan maakte alweer een serie op Netflix en wel gebaseerd op het boek van Christopher Pike: The Midnight Club. Maar helaas en tot mijn grote verdriet is deze door de Netflix-cancel-club alweer gecanceld. Hoe dan ook vind ik ‘m gaaf en weer heel anders dan zijn andere meesterwerken.
SPOILERS, ik vertel het je!
In dit eerste en dus enige seizoen staat het groepje terminaal zieke kinderen / jong volwassenen centraal. In hospice Brightcliff (spookhuis Brightcliff) zullen ze hun laatste dagen slijten voor ze, ook volgens bekend horror-recept, één voor één zouden moeten doodgaan. En hoewel ze in mijn beleving veel te knap en energiek overkomen om echt aan het einde van hun Latijn te zijn, ze zouden ook zo in Glee of Beverly Hills kunnen zitten, heb ik me daar rap overheen gezet en heeft het me niet afgeleid van het verhaal.
Of het verhaal? Eigenlijk een heleboel verhalen. Want overdag terminaal ziek, ‘s nachts sneaken de zieken hun kamers uit om te zuipen en elkaar spookverhalen te vertellen. (Doet me denken aan die serie Are You Afraid of the Dark die vroeger bij Telekids te zien was, vond ik ook te gek.) Doordat de vertellers zelf de hoofdpersonages in hun verhalen vertolken, hint de serie er naar dat die verhalen ook autobiografisch zouden kunnen zijn.
Het verhaal van Anya bijvoorbeeld, over de getalenteerde ballerina Dana die enerzijds wil dansen, dansen, dansen maar aan de andere kant juist hoeren en snoeren, lijkt een soort surrealistische en Twilight-zone-achtige vertelling over Anya’s leven. Met moraal en alles. Daarin spelen elementen uit haar leven, zoals bijvoorbeeld haar kapotte been een rol. En dat maakt het verhaal niet alleen spannend, maar ook zo interessant om te zien wat van Dana eigenlijk Anya is.
En natuurlijk ben ik donders benieuwd naar de rest van de steeds maar to-be-continued story van goodie-two-shoes Kevin, dat gaat over Dusty de seriemoordenaar. Dusty is een highschool-scholier die de zijn slachtoffers uitkiest door wat de stem van zijn geschifte moeder hem in zijn hoofd influistert. Wie weet heeft Kevin (die dus Dusty speelt) nog een hele andere persoonlijkheid ergens weggestopt en was hij lang niet zo’n schatje voor hij ziek werd?
Maar dat weet ik dus niet want na het zien van de cliffhanger van seizoen één blijf ik gefrustreerd achter nu de cancel-club van Netflix weer eens heeft gesproken. Geen tweede, laat staan derde, of vierde seizoen. The Midnight Club is geannuleerd voor het groepje goed en wel dood is. En je kunt me meer vertellen maar dat klopt gewoon niet.
Dat vindt Flanagan zelf ook en daarom heeft hij, om ons kijkers iets van afsluiting te gunnen, een blog geschreven waarin hij zijn plannen voor de serie verklapt. En dat gaat over meer verhaallijnen dan over die paar waarover ik hierboven heb geschreven, he? Die hospice staat ook nog op een bron die het leven zou geven, er zijn Griekse godinnen die occulte rituelen en bloedoffers blieven, er loopt een bio-nimf door de tuin en er is nog veel meer aan de hand dat schreeuwt om een verlenging.
Maar omdat ik er mentaal nog niet aan toe ben me neer te leggen bij het oneerlijke lot wat deze serie is toebedeeld, heb ik het nog niet kunnen opbrengen dat blog te lezen. Misschien ook dat ik liever het boek lees. Ik weet het nog niet.
Maar wat het ook gaat worden, als het zover is hoop ik dat ik het net zo boeiend zal vinden als de serie.
En voor nu: Fuck de Netflix-cancel-club.
Andere blogs over meesterwerken van meester (en hopelijk mijn toekomstige werkgever) Mike Flanagan lees je hier:
The Haunting of Hill House - Veel meer dan alleen een horrorserie
Reactie schrijven