Ik dacht dat wordt weer lekker met het hart in de keel en opgetrokken knieën, handen geregeld voor m’n ogen, hard kapot gaan en doodsangsten uitstaan op de bank. (Want ja, dat vind ik leuk, ja.) En zo begon het eigenlijk ook, maar ruim voor het einde van aflevering twee is het overduidelijk dat The Haunting of Hill House van Netflix, naast een spannende horrorserie nog zo vreselijk veel meer is.
SPOILERS in the house
Het verhaal gaat over de om en nabij perfecte familie Crain (papa, mama en hun vijf kinderen) die, naar hun idee, ‘tijdelijk’ in Hill house gaan wonen, op dat moment zich er niet van bewust dat er niet zoiets bestaat als tijdelijk in Huize Hill. Waar ze zich uiteindelijk wel pijnlijk van bewust worden is dat ze door het huis worden opgejaagd, aangejaagd, belaagd, gevangen, geconsumeerd… Ja, hoe zou ik dat moeten zeggen? Misschien is kwellen nog wel de term die het meest in de buurt komt om te omschrijven wat zij te verduren krijgen.
Maar ongeacht wat dat huis allemaal kan en doet, en welke woorden je nodig hebt om dat te kunnen omschrijven, gaat het vooral over wat dat met de familie doet en hoe zij daarmee omgaan. Daarom is the Haunting of Hill House naar mijn mening in de eerste plaats een familiedrama waarbij elk karakter op zich staat als een huis, waar ik tijdens het kijken van ben gaan houden en wiens lot ik me bijna persoonlijk heb aangetrokken.
En dat zit ‘m in de details. En dan bedoel ik niet die lading aan easter eggs van verrassingsgeesten die in elke aflevering zitten, wat natuurlijk wel hartstikke tof is in een sowieso visueel kunstwerk. Wat ik bedoel is dat wie de karakters in het heden zijn duidelijk wordt verklaard aan de hand van gebeurtenissen uit het verleden. En omdat dit zo gedetailleerd is gedaan, en echt aan alles is gedacht, zonder dat het belerend of iets te veel zou zijn, voelen de personages bijna als bekenden en vind ik dat ik hun onderlinge relaties goed kan begrijpen.
Het belangrijkste omslagpunt in hun levens is De Nacht, een soort paranormale hel waarin de meesten van de Crain-clan hals over kop het huis verlaten. Jaren na deze gebeurtenis zijn de broers en zussen Crain helemaal niet meer zo close als toen ze jong waren en zelfs grotendeels uit elkaar gevallen. Maar wat ze gemeen hebben is dat wat zij als kind in Hill House hebben meegemaakt allesbepalend is geweest voor wie ze als volwassenen zijn geworden.
En naast wat ze nog meer met elkaar, maar ook met mij als kijker, delen, is dat ze antwoorden willen over wat er nu precies tijdens De Nacht is gebeurd. Dat de laatste aflevering moet verklappen wat daar is voorgevallen, is helder. Zowel in het verleden als in het heden wordt naar deze allesomvattende gebeurtenis toegewerkt. En deze manier van vertellen, door een specifiek voorval simultaan vanuit twee tijdlijnen te benaderen, is volgens mij briljant en heeft in mijn beleving grote impact op de opbouw naar de ontknoping.
Want als dan die ontknoping daar is, dan is het er ook een. En dus bedoel ik dus niet zoiets lafs als: van het was maar een droom / ze hebben een erfelijke geestesziekte / iemand kon even in de toekomst kijken en besloot nu rechtsaf te gaan in plaats van linksaf waardoor het allemaal niet zal gebeuren / of ze waren apestoned van de schimmel die pa Crain maar niet weg krijgt. Nee, het is een echte ontknoping waarbij de allesverklarende waarheid aan het licht komt. Het is een allesomvattende climax.
En gelukkig dat het hier niet abrupt stopt, want hierna wikkelt het verhaal zich af en laat zien hoe de Crains (tenminste, de nog in levende leden van), ondanks wat ze hebben meegemaakt, door hun lot te omarmen een bepaalde vorm van rust weten te vinden. En zelfs plezier. Voor mij ook wel fijn, want op zo’n manier kan ook ik er wel vrede mee hebben.
Wat een ontzettend mooi verhaal en wat ontzettend briljant verteld en vooral wat ontzettend veel meer dan alleen maar een horrorserie.
Wil je dit artikel delen? Dat kan:
Reactie schrijven