In een tijd dat perverse moordenaars wel bestonden maar men nog niet nadacht over patronen, overeenkomsten en waar ze precies vandaan komen, probeert Special Agent Holden Ford met zijn collega Bill Tench in Mindhunter op Netflix meer inzicht te vergaren in het waarom die verknipte zielen tot hun zieke daden zijn gekomen. Worden ze gevormd of zijn ze simpelweg zo geboren?
Dit doen ze door interviews met veroordeelde moordenaars af te nemen om zo ‘hun kant van het verhaal’ te horen. En omdat dit eind jaren zeventig absoluut niet in de lijn van de FBI-cultuur ligt, gebeurt dit in eerste instantie 'on-the-side' terwijl ze hun dagelijkse werk als instructeurs van lokale politieagenten uit moeten voeren.
Holden en Bill hebben een bijzondere chemie, zijn een prima duo en ontzettend leuk om naar te kijken. De geniale ingevingen komen bij Holden vandaan, maar Bill’s kritiek en zijn gevatte gevoel voor humor geeft een dosis tegengas en houdt Holden hierdoor misschien juist scherper. Alles begint bij het overtuigen van Bill. Als er bij hem een lampje gaat branden, dan is het hoofdje er zeg maar uit.
De interviews zijn gebaseerd op de werkelijke tapes van de FBI en dat is interessant want dat is allemaal echt maar ze worden niet geïllustreerd door flashbacks of reconstructies. Het gaat om het spel dat Holden moet spelen, waarbij doel is informatie uit de verknipte ziel te trekken, waar de spelregels niet bekend van zijn, maar wanneer Holden iets verkeerd zegt tegen bijvoorbeeld Edward Kemper dan is hij wel meteen af. De heftigheid zit hier weinig in de beelden, want dus niet de daden van de seriemoordenaars staan centraal, maar juist hun psyche. Ja en die van Holden eigenlijk ook.
Want wat begint als een lineair succesverhaal, zeker wanneer ze door de FBI toch zo serieus worden genomen dat de wetenschap erbij wordt gehaald, blijkt er toch wel eens een omweg ingeslagen te worden. Door het werken met collega’s (Bill en ook gedragswetenschapper professor Wendy Carr) op een heuse en officiële afdeling, ontstaan spanningen, misvattingen en meningsverschillen. Sparren kan heel verhelderend zijn, maar wanneer de een meer van dit of van dat in de weegschaal wil gooien, dan raakt de balans zoek. Holden wordt toch arrogant en vergeet zijn eigen hoofd er koel bij te houden.
Het is een interessant proces dat gaat met vallen en opstaan, door het overwinnen van scepsis, en durven experimenteren met verschillende en ongebruikelijke methodes waarbij theorie en praktijk elkaar flink in de weg kunnen zitten.
Om de gekte voor te kunnen zijn moeten ze de gekte eerst kunnen begrijpen, maar dat is als een puzzel waar je maar een paar stukjes van hebt, waarvan niemand weet hoe die in elkaar moeten of wat de uitkomst kan zijn. Een mind game met in de hoofdrol vreselijke daden die dan wel beeldschone dialogen opleveren die zo spannend en meeslepend zijn dat opsmuk echt niet nodig is.
Reactie schrijven