Aflevering één van Als de Dijken Breken eindigde met een dijk van een cliffhanger. Want ‘wat als de dijken gaan, ja wat dan?’, vroeg ik me af toen ik zonder met mijn ogen te knipperen op het puntje van de bank zat te kijken. Ik heb het voor de zekerheid maar even opgezocht en gelukkig zitten wij in Hilversum toch vijf meter boven NAP…. Ik ben dus niet de auto ingesprongen om wat bij te gassen op de A1 richting Hengelo, maar ik heb er wel even aan gedacht…
In deze serie van de EO gaan ze en dat is gewoon doodeng. Nederland is dan opeens een knoeperd van een gevarenzone en dat zet je wel aan het denken.
Als de storm gaat liggen gaat de serie over als de gevarenzone van Nederland is ondergelopen. Er worden een aantal slachtoffers gevolgd die, door de gevolgen van de ramp, letterlijk het hoofd boven water moeten proberen te houden. En hoewel deze vier verhaallijnen best wel spannend inzetten, vertellen ze ongeveer hetzelfde, namelijk hoe tijden van crisis het beste in een mens naar boven kunnen halen en dat hoop houden dan het belangrijkste is. Vandaar dat drie van de vier verhalen me wat overbodig lijken.
Wat mij persoonlijk het meeste boeide was de toestand van de minister president en de daarbij behorende politieke blunders, zijn achterbakse en ambitieuze collega’s en de sores met zijn vrouw. Daar had van mij nog wel een schepje bovenop gemogen.
Bijvoorbeeld in de vorm van een monster van een conflict wanneer die troon-jagers het gedrag van vrouwlief eens echt tegen hem hadden gebruikt. (Ze haalde al voor de noodtoestand bekend was gemaakt haar vader uit een verzorgingstehuis en een medewerkster daar zette dat op social media.) Die politici waren er qua karakter al gluiperig genoeg voor.
Zo’n opmerking van de Hans Kreuger als “Ik wil best met jou kwartetten, maar Rotterdam krijg je niet”, tijdens de onderhandelingen met de Belgische premier, wekte bij mij in ieder geval een golf van nationalisme en trots. Dat gevoel had wat mij betreft wel wat vaker aangesproken mogen worden wanneer het gaat om een serie waarvan het onderwerp zo dicht bij je staat.
Ik denk dat ik het dus spannender had gevonden wanneer meer geïnvesteerd was in de politieke kwestie, het rampenplan, de onderhandelingen over het geld en welke dilemma's daar uit volgen. En dat dan gecombineerd met één vluchtelingenverhaal. Bij voorkeur dat van violist Albert Stein en het meisje want dat vond ik toch het leukste.
Al met al dus een serie met een ijzersterke start waar ik me zeer door aangesproken voelde maar met wel veel stilte na de storm en afnemende spanning. Misschien niet zo vreemd wanneer je tijdens aflevering één al met kloppend hart voor de buis hebt gezeten en daarna met een wat-als-ze-echt-gaan-gevoel beduusd nog even voor je uit hebt zitten staren.
Dan lag de lat ook al ontzettend hoog.
Reactie schrijven