American Horror Story seizoen 6 - Te veel vlees in de kuip

Het begin van American Horror Story seizoen 6 is zo eenvoudig dat het me even aan de Blair Witch Project deed denken. Ik had hierdoor het idee dat dit een uitgeklede en verfrissende stijlbreuk zou worden vergeleken met de voorgaande seizoenen: geen slasher, geen perversiteit, en, zo viel me vooral op, geen grapjes maar gestript tot een eng verhaal. Dat leek dus maar zo, want na een paar afleveringen lopen plot, horror en het aantal karakters de spuigaten uit.

SPOILERS HAKKEN ER IN

Het begint met de realityserie “My Roanoke Nightmare” waar drie gasten, het koppel Shelby en Matt en Matt’s zus Lee, vertellen over hun vreselijke paranormale ervaringen. Ze nemen uitgebreid de tijd om in te gaan op de onderlinge relaties en wat Shelby en Matt ertoe dreef al hun spaarcentjes in een huis te steken in wat leek een onbewoond bos in North Carolina.

Echter blijkt dat het bos, naar eigen zeggen, eigendom is van de Butcher, een chagrijnige geest die leiding geeft aan een kolonie en geen binnendringers duldt. Wanneer ze die dan toch tegenkomen tijdens de bloedmaan, offeren ze die aan het land. In het bos woont ook de white-trash-incest-familie de Polks. Zij hebben een deal met de Butcher. Door binnendringers buiten te houden genieten zij haar bescherming, waardoor de Polks ongestoord wiet kunnen telen. De interviews worden geïllustreerd met reconstructies, waardoor het verhaal, zonder saai te worden, je toch op een presenteerblaadje wordt aangeboden.

Maar dan blijkt in aflevering zes (van de tien in totaal) dat de televisieshow “My Roanoke Nightmare” eigenlijk het verleden is en dient als inleiding voor het ‘nu’. Volgens mij een moddervet gegeven en hèt moment voor een volgende en in-je-gezicht-slaande-stijlbreuk, maar de uitvoering hiervan is me toch tegengevallen.

In het eigenlijke ‘nu’ wil de over-lijken-gaande tv-producent Sidney het succes van zijn show overtreffen in een tweede serie: “Return to Roanoke: Three Days in Hell”. Hiervoor snort hij de acteurs van de reconstructies en de geïnterviewden op, om tijdens de bloedmaan een Big Brother rip-off in de Roanoke-mansion te produceren. En dat zijn veel karakters die er van het een op het andere moment bij zijn. Bovendien zitten er in het huis zelf al zoveel geesten, waardoor er een van hen zelf al aangeeft dat hij het er te druk vindt worden.

Ik heb niet per se een probleem met druk. Seizoen 5 bijvoorbeeld, dusver mijn favoriet, is ook druk, maar daar was ik ook van elke verhaallijn gecharmeerd. Seizoen zes telt veel karakters die volgens mij helemaal niks te vertellen hebben. Te veel Polks, te veel geesten, vloggers in het bos en dan de zoveelste televisiemakers. Ik vind eigenlijk Dr. Cunninghams aanwezigheid na de door hem gemaakte videoboodschappen al overbodig. En dat terwijl de volgens het verhaal eigenlijke aanstichter van het drama, gespeeld door niemand minder dan Lady Gaga, gewoon amper te zien is.

Grapjes komen wel weer om de hoek kijken. Zo wordt er bijvoorbeeld de draak gestoken met realityprogramma’s en daarbij behorende televisieproducenten die geen zak om mensen geven en zich alleen interesseren voor de kijkcijfers. Dat is zo treffend gedaan, serieus ik ken ze, dat ik er ook echt keihard om heb gelachen. Maar de eerste helft van Roanoke vind ik wel beter, juist omdat daar helemaal niks te lachen valt.

Sowieso is er best een boel aan de hand. De ego’s van de acteurs, de verstoorde relatie tussen Shelby en Matt, natuurlijk de verdwijning van Lee’s dochter Flora en de moord op Lee’s ex-man. Maar daar houdt het niet mee op, de Butcher’s kolonie en de oorsprong daarvan is er ook nog, tv-producent Sidney en zijn werknemers, de door haar rol doorgedraaide Butcher-actrice en de voorgeschiedenis van elke geest in het Roanoke-Big-Brother-huis terwijl er ook nog een freak rondloopt met een varkenskop op zijn hoofd, zowat iedereen gaat natuurlijk dood, er is wat kannibalisme, popjes gemaakt van takjes, veel bloed en dooie varkens en zo kan ik nog wel even doorgaan. 

En natuurlijk horen in een horror gewoon horror-clichés thuis, maar omdat de balans een beetje zoek is wordt het een brij aan gebeurtenissen die eerder chaotisch en verwarrend is, dan dat deze het het verhaal verrijkt. Want wanneer je eerst als kijker praktisch aan het handje wordt genomen waarbij elke stap uitgebreid wordt gemotiveerd, vliegen daarna de personages, het verhaal de horror en andere ledematen je wel erg om de oren.

American Horror Story heeft dus volgens mij dit keer te veel vlees in de kuip gepropt.

Reactie schrijven

Commentaren: 0

Meer Studio Lasogne...


Op de teksten en afbeeldingen van deze site berust auteursrecht