How to Get Away With Murder (al drie seizoenen, maar die laatste staat nog niet op Netflix, dus ik ben pas bij het tweede) heeft meerdere onderwerpen en invalshoeken maar gaat in grote lijnen over het groepje, de zaak en Annalise Keating.
Het groepje bestaat uit uitverkoren studenten die bij topadvocaat en professor Annalise Keating in de leer gaan en aan haar zaken werken.
Toch oppassen voor Spoilers vanaf hier...
Dat gebeurt niet op een kantoor of campus maar in het afgelegen huis van Keating zelf. Hier is het altijd donker, ook om 12:00 overdag, de muren zijn behangen met drukke en hysterische prints en zit er centraal een robuuste eikenhouten trap in die nog nooit het daglicht heeft gezien. Riekt naar een spookhuis. En hoewel Keating heus geen Satan-aanbidster is of kinderen eet, ziet ze er minstens uit alsof je elk moment een veeg uit de pan kunt krijgen. Ook omdat ze, sorry dat ik het zeg, loopt alsof ze net van haar paard is gestapt, de saloon binnentreedt op zoek naar drank en ruzie.
Het groepje lijkt op dat van een horrorscript. Je hebt de luidruchtige en arrogante (die doorgaans als een van de eersten het leven laat), het sympathieke type (normaliter de enige die het tot de aftiteling redt), het kuise meisje dat er uiteindelijk wel pap van lust, de knappe populaire en een homoseksueel. En dat is expres want de samenstelling van dit gezelschap is zo doordacht en verantwoord dat de marketingafdeling van een platenmaatschappij deze niet beter had kunnen samenstellen.
Eigenlijk een beetje tegen verwachting in gaan ze dus niet dood. Dat geeft niet, er gaan wel andere mensen dood. En door de voor-deze-serie-typerende snelle en zeg maar mind-fuck montage met multi-interpretabele-flash-forwards waardoor de echte aanwijzingen je pas op een later tijdstip worden getoond terwijl je dacht al op de hoogte te zijn maar dat dus niet was, word je regelmatig om de tuin geleid over het motief, de schuldvraag en wat er nog meer komt kijken bij een lijk.
Ondertussen moeten die studenten dealen met de gevolgen van een door samenloop-van-omstandigheden-misdaad waar zij schuld aan hebben en ook Keatings problemen stapelen zich op. Soms doordat het ene probleem het andere uitlokt, maar er blijken er ook veel al gegrondvest in het verleden dat beetje bij beetje onthuld wordt.
Nieuwe zaken met verse doden, spoken uit het verleden en een doofpot die steeds net niet ontploft. Volgens mij kunnen ze bij HtGAWM wel een eeuwigheid doorschrijven en als het derde, en wellicht vierde en vijfde seizoen ook op Netflix staan, ga ik die vast wel kijken.
Maar ik vraag me ook af, hoe het was geweest als ze er toch iets meer horror van hadden gemaakt.
Volgens mij vraagt deze serie daar namelijk een beetje om.
Reactie schrijven