Mijn vorige blog over House of Cards begon ik, zo lees ik even terug, met enige tegenzin. Nu ik het zesde en laatste seizoen op Netflix heb gezien en dit blog letterlijk al weken heb uitgesteld, kan dat woord enige geschrapt worden. Ik heb er namelijk echt geen ene zak zin in.
Linksom SPOILERS rechtsom SPOILERS
En dat komt vooral omdat, dat wat het einde van seizoen vijf mij allemaal leek te beloven aan calamiteiten en spektakel, in het zesde seizoen niet is waargemaakt. Ten eerste was ik reuze benieuwd waarom Frank zelf gevoelige informatie lekte naar Hammerschmidt. Daar zat toch meer verhaal in? En van het door-Claire-maar-niet-te-peilen karakter Jane Davis, had ik ook de grootste verwachtingen. Maar de suggestie van een complot dat Frank niet alleen geheim hield van Claire maar ook van “ons” deed mij aannemen dat er een super-intrige in het verschiet lag.
Maar dat viel wel mee. Er was een opstootje tussen Claire Hale en de Shepherds. Maar broer en zus Shepherd waren van begin af aan al net zo kansloos als de Conways uit seizoen vijf. Die waren ook niet gekwalificeerd om het potje van de Underwoods te winnen. Niet vals en niet gehaaid genoeg en echt veel te emotioneel. Desondanks heb ik dat spelletje aflevering na aflevering zich zien afwikkelen terwijl de uitkomst voorspelbaar en onvermijdelijk was. Flikt House of Cards me dat met die Shepherds gewoon weer!
Waarom dan toch een stukje schrijven? Nou ja, ik wil ook niet ontkennen wat er ooit is geweest. Deze serie is namelijk de reden geweest waarom ik mezelf heb getrakteerd op een Netflix-abonnement. Zo is mede hierdoor on-demand-televisie-kijken bij ons thuis de norm geworden, zijn mijn kwaliteitseisen gestegen en ik zal ik nooit meer mijn tijd verdoen door lineair naar een reclameblok te kijken. En daar ben ik een beter mens van geworden. Als dat niet met House of Cards was geweest dan was dat vast gebeurd bij een andere serie. Maar het gebeurde dus bij House of Cards. Dat zal ik nooit vergeten.
En ook niet hoe vreselijk goed het ooit was. Met Frank Underwood, ambitieus en sluw, bereid om verder dan het uiterste te gaan, die “ons” liet zien hoe hij zich een weg baant in dat gekke witte huis waar de vriendjespolitiek voor of tegen je kan werken, je constant achterom moet kijken of je niet voor een karretje wordt gespannen. Of voor je of je niet in een kuil valt. Wat Frank allemaal deed is walgelijk en onethisch, maar tegelijkertijd bijna legitiem volgens de gedragsnormen die nou eenmaal heersen binnen de politiek volgens deze serie. En daarmee kwam het me angstaanjagend realistisch over.
Maar toen het heel hard ging en Frank president was voor hij zelf “vuile oplichter” kon zeggen, dacht ik ook nog even, gaat dit niet te snel? Want de climax die dat bewerkstelligde is in mijn beleving ongeëvenaard gebleven. Sterker nog, de daarop volgende doofpotten-polonaise werd steeds iets minder spannend, de moorden werden wat minder schokkend, de conflicten steeds meer van hetzelfde en het tegengas bleek keer op keer ondergeschikt. Waaronder mijn grootste verrassing van seizoen vijf: Jane Davis. Het enige verrassende aan haar in seizoen zes, vond ik de snelheid en de manier waarop ze werd uitgeschakeld.
Maar mijn grootste teleurstelling wijd ik aan Doug Stamper. In het begin niet hoor. Integendeel. De scènes met Rachel vind ik steengoed. Sowieso heb ik rondom de chantage en de moord op Peter Russo geen moment stil gestaan om af te vragen waarom Doug Franks bitch was of hoezo hij dat geworden was. Maar toen de spanning steeds verder afnam, waardoor er ruimte ontstond om af te dwalen, ging ik me storen aan het gebrek aan echte motivatie van Stampertje.
Dat Frank hem uit de goot heeft gevist en geholpen met het afkicken vind ik gezien de intense loyaliteit van Doug naar Frank toe veel te mager. Doug volgde Frank als een hond, leek verliefd op hem zonder dat hij homoseksueel is en heeft zelfs een andere man laten sterven door hem voor te laten trekken op de donorlijst. Hij zou ‘m nog niet eens tegenspreken. Dat uitgerekend Doug Franks moordenaar blijkt te zijn lijkt mij op z'n zachts gezegd onwaarschijnlijk.
De Doug die ik heb gezien zou namelijk eerder zijn eigen leven opofferen dan dat hij ook maar een haar uit Franks hoofd zou trekken. Dus hoezo moest Frank volgens Doug dan dood? Om Underwoods nalatenschap te beschermen tegen Frank zelf? Dat kan best een argument zijn maar waarom zou Doug dat willen? Ik heb nooit gezien dat hij geïnteresseerd was in de inhoud van de keuzes die Frank maakte of zijn politieke programma. Het ging hem volgens mij altijd om de man Underwood en niet de richting die hij het land opstuurde. Of wilde sturen.
Maar nog erger is, alsof dat kan, is dat nadat het duidelijk mag zijn dat hij Claire haat, haar een lesje zal gaan leren en de enige hoop is om haar tot de orde te roepen, hij zich praktisch vrijwillig door haar laat neersteken. Voor diezelfde Underwood-legacy? Ze draagt die naam niet eens meer! Voor een ongeboren baby waarvan het bestaan ook al zo ongeloofwaardig is? Alsof die foetus dan van Frank zou zijn. Daar zou Doug toch niet intrappen?
Dus sorry als ik hier en daar wat afgeraffeld overkom of links of rechts een schrijffout heb laten liggen. Ik voel me namelijk nogal genept.
En dit blog is nu klaar.
Ik moet ook verder.
Mijn blog over het voor-na-laatste seizoen van House of Cards lees je hier:
House of Cards seizoen 5 - Ben ik van mijn geloof aan het vallen?
Dit artikel delen? Dat kan altijd:
Reactie schrijven