The Goonies meets Poltergeist. En Halloween. Onheilspellend en vooral ontzettend eighties.
Meteen vanaf de opening credits al. Opgejaagd door een nerveuze synthesizer zie je de letters van ‘Stranger Things’ in rood ‘Stephen-King-font’ zich rangschikken tot de titel breed in beeld staat. Meer niet, maar je nekharen gaan er van overeind staan. Het is namelijk gewoon eng…
Dat valt natuurlijk te verwachten van een horror-serie, maar Stranger Things triggert meer. Eng uit de jaren tachtig vind ik ook altijd enger dan al het andere eng en deze serie is gewoon een ode aan die tijd.
Dat voel je aan alles, als iemand me verteld had dat deze serie echt 30 jaar geleden door ene Spielberg was gemaakt, dan was ik daar in eerste instantie zeker ingetrapt. De muziek (steengoed maar ook tenenkrommend slecht), een decor van bloempotkapsels, bodywarmers, gekleurde telefoons met lange snoeren en van die grote rommelige Amerikaanse gezinswoningen met achterlijk veel spullen in de garages.
Nostalgie.
En wat is dat altijd met die jongetjes van de 80’s? Met hun grote onschuldige ogen en vastberadenheid het goede te doen ondanks dat hun omgeving ze niet begrijpt of daarin dwarsboomt. Zoals het jongetje van The Neverending Story, het jongetje van ET en nu dan ook het jongetje van Stranger Things. In een klein dorpje waar normaal natuurlijk nooit iets gebeurt.
Maar dat er nu wel iets gebeurt, is iets dat je vanaf het begin niet meer kunt niet-voelen. De onheilspellende geluiden, het paranormale en bovennatuurlijke, geschifte ‘witte jassen’ en de plotselinge verdwijning van een dungeons-and-dragons-spelend-jongetje op een BMX. Allemaal prikkelt het associatie met de jaren tachtig, en als je toevallig net als ik bent opgegroeid in dat decennium, krijg je het gevoel dat jouw persoonlijke herinneringen uitgangspunt zijn geweest voor deze serie.
Tijdens het kijken van Netflix Original Stranger Things zat ik weer met opgetrokken knieën en een kussen paraat op de bank. Net als in ‘88 bij de videoband van The Ghostbusters. En die van The Gremlins. Of The Dark Crystal. En Labyrinth, want Stranger Things is gemaakt voor de kinderen van de jaren tachtig.
Reactie schrijven