Met enige tegenzin begin ik aan dit blog. Ik weet namelijk niet zo goed wat ik nou van het vijfde seizoen van House of Cards vind…
Eerlijk gezegd voel ik me al een ketter door alleen al te denken dat ik het recente seizoen niet zo heel lekker vond, maar het is een feit dat ik met opvallende regelmaat wél op tijd naar bed ben gegaan. Dat ging bijvoorbeeld bij seizoen 2 wel anders….
SPOILERS
Als ik gewoon even rustig op een rijtje zet wat er allemaal is gebeurd, dan is dat eigenlijk best wel veel. Maar als ik dan terugdenk over wat ik voelde toen ik het allemaal keek dan is dat eigenlijk best wel weinig.
De hele competitie met de Republikeinse Conways vond ik niet zo spannend. Ik ken de Underwoods nu al een tijdje en wist natuurlijk meteen dat het jonge Republikeinse stel met al hun goede bedoelingen niet tegen Frank en Claire opgewassen zouden zijn. Ik dwaalde af en toe ook af en ging vragen stellen over zaken waar ik eerder helemaal niet bij stilstond. Rare snuiter Doug Stamper bijvoorbeeld. Waar komt zijn achterlijke loyaliteit eigenlijk vandaan? Of Tom Yates, en begrijp me niet verkeerd, ik kan het zeker waarderen dat Claire haar eigen bitch aan het hof heeft, maar waarom deze? En zijn dood, hoe obsceen ook, vond ik lang niet zo schokkend als die van bijvoorbeeld Zoe Barnes.
Misschien komt dat ook een beetje omdat moorden in House of Cards het nieuwe normaal is geworden en dat het daarom niet meer zo aangrijpend is. Cathy Durant is bijvoorbeeld gewoon foetsie, we weten niet eens of ze dood is. Ja, van dat soort dingen ga ik wel wankelen...
Ik ben wel echt fan geworden van Hammerschmidt en waardeer de voorpret dat schandalen uit het verleden misschien wel via zijn werk aan het licht kunnen gaan komen. Ik gun die man dat. En dat achter de schermen een plannetje bedacht is door Frank waar hij “ons” niet van op de hoogte heeft gesteld terwijl ”wij” altijd werden geïnformeerd over elke scheet die hij laat, vind ik ook wel verfrissend.
Maar de shift dat Claire nu ook tegen “ons” praat doet me ook niet zo veel. Wel interessant vind ik het om te zien hoe ze Jane Davis tevergeefs probeert te peilen en dat Davis zelf behalve gehaaid ook best wel een gekkie is waardoor zij in ieder geval een boeiend karakter is om naar te kijken.
Sowieso geven de laatste afleveringen best stof tot nadenken. Is een-hier-en-daar-verwarde-en-onvoldoende-op-de-hoogte-gehouden-Claire sterk genoeg om Frank te verslaan? Of is het toch juist Frank die via Davis aan de touwtjes trekt? Of gaat ‘the first couple’ toch iets samen ondernemen, want zo waren ze voorheen ook altijd op hun doortraptst. In ieder geval voorbodes voor veel spannends met veel complot.
Maar ondanks dat ik heus wel wist dat de laatste afleveringen zo’n toetje zouden voorschotelen waardoor ik waarschijnlijk benieuwd zou raken naar een zesde seizoen, heb ik de afgelopen twee weken zeker niet overdag met een kloppend hartje zitten dromen van de momenten om ‘s avonds House of Cards op Netflix voort te zetten.
De afgelopen twee weken ja, want echt, zo lang heb ik over het vijfde seizoen van House of Cards gedaan.
Ben ik van mijn geloof aan het vallen?