Bloodline had al grote indruk op mij gemaakt en niet alleen omdat ik er bij seizoen één al een nachtmerrie aan heb overgehouden. Er zijn nog tientallen andere redenen waarom ik vind dat dit een briljante, beeldschone, en doodenge thriller is, of nou ja, was. Netflix vond het namelijk wel genoeg geweest en de makers gaan ook niet leuren bij een ander platform.
Voldoende reden tot janken. Maar dan hebben Kessler, Kessler & Zelman ook nog in plaats van een sterk laatste seizoen te maken, iets waarmee ik een beetje waardig afscheid van mijn geliefde Bloodline kan nemen, veel verwerkt dat eigenlijk was geschreven voor een vierde, vijfde en eventueel zesde seizoen. Hierdoor zijn ze voor mij veel te ver afgeweken van de Bloodline-formule die zich juist kenmerkt door de langzame, gedetailleerde en van-meerdere-kanten-belichtende opbouw, waardoor je volledig begrijpt waarom een karakter (meestal John) geen keuze heeft, dit zich vervolgens in je eigen kern nestelt, zodat je het zelf ook mee naar bed kan nemen.*
SPOILERS
In de ideale wereld had ik natuurlijk graag nog naar dat vijfde of zelfs zesde seizoen gekeken, maar als het derde dan het laatste moest zijn, had dat dan godbetert niet gewoon een dijk van een afsluiter kunnen zijn in plaats van een collage van te veel ideeën die uit verband zijn gerukt? Ik vind namelijk veel verhaallijnen, zo neem ik aan zonder de context waar ze origineel in bedoeld zijn, maar een zooitje losse flodders. Hadden ze het niet beter kunnen laten bij het het erin luizen van Eric O’Bannon en de daarbij behorende rechtszaak, zoals seizoen drie ook begint?
Natuurlijk wilde ik dat die asswipe van een Eric veroordeeld zou worden, maar tegelijkertijd moest ik mezelf serieus afvragen of ik wel in orde was gezien het feit dat hij gewoon onschuldig is. Een ware mindfuck des Bloodlines! Want hoezo wilde ik dat eigenlijk? Voor opper-kneus-Kevin? Daar keek ik toch juist op neer? Zeker na het laffe verraad op John en al helemaal omdat hij nog geen uurtje daarna met hangende pootjes zijn broer weer om hulp moest vragen. En dan liet hij ook nog Roy Gilbert zijn voet tussen de deur ofwel op zijn werf zetten ondanks de waarschuwingen en het feit dat ik-ben-een-dikke-vette-crimineel op Gilbert's voorhoofd geschreven staat. Arme John, die kon niet anders dan Eric de schuld geven waardoor Chelsea O’Bannon, na John mijn favoriet, ook zonder pardon de misère in werd gezogen.
Dat hadden ze goed gedetailleerd en uitgesmeerd over alle afleveringen kunnen laten zien, met daarnaast een verhaallijn over de praktijken op de werf, het seizoen eindigend met een dikke-vette-Roy-Gilbert-cliffhanger. Wie was Gilbert precies, wat was zijn relatie tot de Rayburns en waarom moest hij juist Kevin zo voor zijn karretje spannen? Dat lijken me op zich al vragen zat om als trouwe en in de steek gelaten kijker mee achter te blijven.
Maar, even hypothetisch, als er dan toch een vierde seizoen achteraan zou hebben gemogen, dan had ik gepleit voor ruimte en opheldering over waar Roy, Sally en wijlen Robert mekaar van kennen en wat daar toen is voorgevallen wat het daglicht niet verdragen kan. En een affaire gezien de gelijkenis tussen Roy en John.... Dat John uiteindelijk zijn broer Kevin, die tot z’n oren in de illegale handel van, drugs, mensen, vul maar wat in, zit, in bescherming moet nemen tegen wie dus eigenlijk zijn biologische vader is. Dat is dan meteen het zoveelste door-omstandigheden-ik-heb-eigenlijk-geen-keus-voorval op Johns bord. En omdat Chelsea dus mijn tweede favoriet is waar ik graag meer van zou zien en Johns schuldgevoel naar haar weer uit zijn oren druipt, ontfermt hij zich over haar en ontwikkelen ze een wederzijds begrip. Een romance, misschien, maar er ontstaat hoe dan ook een conflict, uiteraard veroorzaakt door het bovendrijven van een van John’s daden uit het verleden.
De moord op Danny, het erin luizen van Eric, de scheiding van Diana, het onderzoek dat naar hem is ingezet door zijn eigen politiechef die hem (terecht) verdenkt van betrokkenheid bij de moord op Marco Diaz en dan ook zijn kompaan Chelsea kwijt, de enige die hem ooit heeft begrepen. (Dat laatste heb ik dus zelf bedacht he..) Dat hij zijn blik op de realiteit verliest lijkt mij onvermijdelijk maar dat ‘ze’ dat in één aflevering hebben gepropt… Man man. Doodzonde.
Paranoïde word je nu eenmaal niet van de een op de andere dag en al helemaal niet als je John Rayburn heet. Dat moet erin sluipen in, laat ik zeggen, een heel vijfde seizoen en dus niet in één verdwaalde aflevering van seizoen drie. En ik zeg niet dat ik die ene aflevering niet mooi vond, maar het miste enige opbouw en was dus maar een fractie van wat het had kunnen zijn.
Hoe dan ook behoort de cinematografie van Bloodline tot de mooiste die ik dusver gezien heb maar bovenal leent deze zich bij uitstek voor het verbeelden van de neerwaartse spiraal waar John zich in begeeft. De voyeuristische stijl geeft altijd een gevoel dat er meer aan de hand is, meer is dat ettert onder de oppervlakte of net om het hoekje. Ook het constant bewegende beeld geeft een gevoel van bespieden of bespied worden, dat er nog 'iets' gebeurt en de kleuren zijn prachtig maar triest en maken van een van de mooiste plekken op aarde ook een zeer droevig oord. De shots zijn vaak origineel en gedraaid door spiegels, uit bosjes en andere doorkijkjes, waardoor regelmatig een groot deel van het beeld in de onscherpte valt en de focus precies ligt op waar het om draait. Dat maakt het kader zeer krachtig en betekenisvol en volgens mij is elk frame een kunstwerk an sich.
Wie weet was het vanaf het begin af aan ook de bedoeling, dat je je als kijker maximaal zou sympathiseren met John en je helemaal opwinden over al het onrecht dat op zijn pad komt terwijl hij wordt opgejaagd door zijn eigen morele besef en de denkbeeldige conversaties met dooie broer Danny terwijl hij steeds verder aftakeld. Volgens mij is dat een onderwerp dat in elk opzicht helemaal passend is in de Bloodline.
Ja, en daarna hadden ze van mij de serie wel stop mogen zetten. Maar dat hebben ze dus nu al gedaan. En in plaats van antwoorden te geven en mij als trouwe fan afsluiting te gunnen, laten ze me zitten in een doolhof van open eindjes en onbeantwoorde vragen. Wat fluisterde Meg bij Sally in het oor? Waarom blaft die Delvecchio zichzelf door z’n kop? Waarom is Nolan ineens zo sympathiek en wie zijn en wat moeten al die mensen om hem heen? Wie is die priester die alleen door Delvecchio en Sally gezien wordt? En Meg, waar ben je gebleven en wat doe je?
Ik vind het allemaal maar verwarrend, omdat ik het echte verhaal volgens mij niet heb mogen zien. De Rayburns zullen sippen tot het einde der tijden, daar kan ik heus wel mee leven, maar ik vind dit einde wel heel erg tragisch.
Eigenlijk denk ik ook dat ik een beter verdiend heb.
*Waarom doen ze dat nou, dat een serie moet stoppen is tot daar aan toe maar dat er geen mooi einde aan wordt gegund? Verdienen wij niet beter dan dat? De trouwe kijkers van Hemlock Grove, Carnivale en nu ook Bloodline? Ja Twin Peaks, dat maken ze nu goed en dat ik dat nog mag meemaken had ik niet durven dromen, maar we zijn natuurlijk wel een kwart eeuw verder. Wanneer Bloodline een krachtig en duidelijk derde seizoen had gehad dan hadden ‘ze’ dat ook ooit nog kunnen oppikken, maar die optie is volgens mij nu volledig weggevaagd...