Leef in het hier en nu. Je hoort het zo vaak. Maar ik denk niet dat ik de enige ben als ik zeg dat ik “wegens Corona” geen ene zak zin heb in dat hele hier en nu van tegenwoordig.
Dus toen laatst tijdens onze je-moet-toch-wat-in-deze-tijd-verbouwing* die “wegens Corona” nu al ruim een maand uitloopt, er onverhoopt een schroefje van een Ikea-kastje achter de net waterpas-geïnstalleerde-inbouw-koelkast was gerold, en waar ik net niet meer bij kon met mijn vingertjes (die vast veel slanker waren voordat die hele “wegens Corona” het nieuwe normaal werd) liep m’n emmer over.
Het was alsof dat niet-te-grijpen schroefje symbool stond voor een leven zonder “wegens Corona”. Een frisse keuken en een functionerende badkamer voelden net zo ver buiten bereik. Mijn hoop op betere tijden rolde met het schroefje mee en ik kon er niet meer bij. Ik was en kwaad en verdrietig en voelde me machteloos. Graag was ik een potje gaan janken. Maar dat lukte ook al niet.
In een drama voelt zo’n moment vaak als een hoogtepunt. Zo’n onomkeerbare situatie waar het personage als gevolg van *vul iets in* terecht is gekomen en waarvan je meteen snapt: geen weg terug. En dat betekent een omslag in het verhaal. Want na zo’n climax komt een bepaalde reactie met een significant gevolg waardoor het verhaal zich ontwikkelt en, is de bedoeling, juist interessanter wordt.
Nadat dat kutschroefje onder de koelkast rolde en ik als gevolg van mijn en-nu-is-het-genoeg-moment zat te wachten op die bepaalde reactie waardoor alles zou veranderen en we een andere weg in zouden slaan gebeurde er juist helemaal niets. Na mijn mentale breakdown zat ik binnen nog steeds tot m’n nek in de rommel. En toen ik mijn nek naar buiten stak, bleek er helemaal niks veranderd aan het nu spelende “wegens Corona”-verhaal.
Dus ik heb het niet zo naar mijn zin in het hier en nu. Ik geef ik de voorkeur aan vroeger. Toen anderhalve meter** nog een afstand was, Corona een biertje en ik met hooguit een vleugje vliegschaamte de grens over vloog naar welke plek ik ook maar wilde.
En als ik niet van vroeger droom dan ben ik wel bezig met later. Dan kijk ik uit naar leven zonder “wegens Corona” en een opgeruimd appartement waar ik kan douchen. Maar ik kan niet douchen. Ik moet me (al ruim een maand) wassen bij de wastafel die ik moet delen met mijn gezin. En dan wil ik wel even uitblazen in de kroeg, maar die moest dicht dus dat kan niet. En dat benauwt me ontzettend. Dus wil ik weg van nu en weg van hier. Maar dat kan ook niet, want ik kan nergens heen.
Dan maar naar Gotham.
Gotham is naast de natuurlijke habitat van The Batman & co. het decor van de vijf seizoenen tellende serie van FOX, te zien op Netflix en gaat over de stad van juist voordat Bruce Wayne's alter ego zijn intrede doet. En als dat al niet interessant genoeg is, zijn de makers zo leuk geweest om dit verhaal vooral door de ogen van politieman James Gordon te vertellen. En wat hij te zien heeft, heeft helemaal niets met mijn hier en nu of “wegens Corona” te maken. Fijn!
Gotham is een hele eigen en unieke stad. Dus dat wat ik altijd aannam, dat Gotham gewoon New York is, blijkt lariekoek. Gotham is duister en luguber, heeft een rijke geschiedenis, diversiteit en veel potentie. Iedereen in Gotham, goed of fout, anonieme burger, held of superschurk, houdt van Gotham. Dat lijkt een collectieve connectie te zijn. En die inwoners met hun liefde voor Gotham maken natuurlijk de stad. Maar dat is tegelijkertijd Gothams probleem.
Komen ze: SPOILERS, maar beperkt. Echt, het valt mee.
Want over wat het best voor Gotham zou zijn, blijken de meningen te verschillen. Sommigen beweren dat de toekomst van Gotham aan een zijden draadje hangt en alleen gered kan worden wanneer zij hun zin doordrijven. Bijvoorbeeld door de stad plat te bombarderen om vervolgens vanaf ground zero weer op te bouwen. De ander denkt dat door Bruce Wayne te vermoorden de balans (wat dat ook mag betekenen) hersteld zal zijn en weer een ander beweert dat de inwoners moeten worden opgegeten door het land, zodat de natuur kan regeren. Ja, dat is me allemaal wat.
Aan de held van dit verhaal, James Gordon van de Gotham City Police Department, om alle boeven en krankzinnigen die deze ideeën willen uitvoeren op te pakken en in Arkham Asylum te gooien. Dit is een gevangenis maar ook het gekkenhuis van de stad. Daar waar ze gekleed gaan in zwart wit gestreepte pyjama’s die gestyled zijn naar de persoonlijkheid van de crimineel in kwestie***. (Echt heel leuk)
En dat loopt behoorlijk uit de klauwen allemaal. Zeker gezien een of andere Mengele-achtige figuur in de vorm van Dr. Strange, die letterlijk vanuit Arkham Asylum opereert, ethiek aan zijn laars lapt en de lijken met regelmaat weer oplapt. Zodoende leer je als kijker veel over de schurken uit het Batman-universum en hoe die gevormd zijn. Want tussen die lunatics zitten veel oude bekenden.
Ik ervaar dat als de perfecte dosis vertrouwdheid waar ik op dit moment “wegens Corona” zoveel behoefte aan heb. Maar zonder enige vorm van sleur. Want hoewel het overduidelijk is dat bijvoorbeeld in seizoen 1 het daar nog groentje Oswald Cobblepot zich uiteindelijk zal ontpoppen tot superschurk The Penguin, is de weg daarnaartoe er een vol hoogtepunten met verrassende turning points. Die maken het verhaal over waarom The Batman is ontstaan steeds interessanter.
En dat doet de geschiedenis van The Penguin niet alleen, dat doen ze allemaal, dat hele zootje uit die grote, gestoorde en kleurrijke Gotham-familie.
Dus waarom James Gordon van de GCPD de hulp van een-naast-de-politie-opererende-moraalridder goed kan gebruiken, is door de serie Gotham zo vreselijk veel rijker voor mij geworden. Maar ook de relaties tussen bijvoorbeeld James en Bruce en die van Bruce en Alfred vind ik nu veel waardevoller. Of dan die aantrekkingskracht tussen The Batman en toch-soort-van-deugniet Catwoman. Bruce Wayne is echt niet alleen omdat zijn ouders zijn vermoord in die vleermuizen-maillot gestapt. Er is nog veel meer gebeurd.
Maar het belangrijkste is dat naast al die verklaringen Gotham mij van top entertainment heeft voorzien en een plek heeft geboden om niet met het nu spelende “wegens Corona”-verhaal bezig te zijn. En het geweld is misschien heftig (Kijkwijzer 16 is echt niet voor niets), de humor slaat je net zo hard in het gezicht en om de oren. En dat heb ik af en toe “wegens Corona” echt even nodig.
Dus als Bruce dan op het eind als die grote zwarte vleermuis terugkomt van zijn trainingskamp in Azië waar wellicht dagelijks de biānfú pangang**** op het menu staat…
O fuk. En ik ben weer in het hier en nu.
Gothsamme.
*Onze geplande roadtrip naar de Verenigde Staten kon “wegens Corona” niet doorgaan, dus hebben we onze vakantiepot stukgeslagen op een verbouwing thuis. Eerst had de loodgieter “gewoon griep”, maar daarvoor moest uiteraard het Corona-protocol ingezet worden. Daarna kreeg de tegelzetter echt Corona en liep de verbouwing niet 1, niet 2, niet 3, niet 4 weken. Ja, Joost mag weten hoe lang het allemaal nog gaat duren. Joost? Buiten Corona, binnen stof. Beide ziekmakend.
**Tegenwoordig beleefd voor: opzouten.
*** Het stikt in Gotham van dit soort leuke en doordachte details
**** Grap geleend van Monte. En bedankt trouwens. Dit soort humor maakt alles dragelijker.
Kijk eens, deelknopjes:
Reactie schrijven