Sick Note, een zwartgallige komedie van Britse makelij oorspronkelijk te zien op Sky en vol misselijke humor, staat sinds enige weken op Netflix. Tot dusver is er een seizoen 1 en seizoen 2. En die heb ik beide in hoog tempo gebinged. Alsof m'n leven er vanaf hing.
Diagnose: SPOILERS
Centraal staat hoe het leven van Daniel Glass, een volwassen puber die geen andere ambities heeft dan zich ziek te melden op zijn werk en de dagen te vullen met gamen in het appartement van zijn vriendin, drastisch verandert nadat hij een onjuiste kankerdiagnose van invaldokter en absolute opperkluns Dr. Iain Glennis krijgt.
Nu Daniel ziek zou zijn, wil zijn vriendin opeens weer met hem naar bed, is de band met zijn ouders zwaar verbeterd en waait het ontslag dat boven zijn hoofd hing over. Omdat dit wel bevalt en omdat Dr. Glennis zelf ontslagen zal worden wanneer blijkt dat hij (weer) een fout heeft gemaakt, besluiten de twee nog even stil te houden dat Daniel niets mankeert. Nou ja, fysiek dan.
Want behalve dat doen alsof je kanker hebt op zich al vrij ziek is, wordt wat Daniel en dr. Glennis doen om die leugen te blijven verdoezelen steeds ongezonder. Het bewijs zaait zich uit , waarbij ze steeds maar op een dun haartje na de dans ontspringen terwijl er vrij veel fout gaat. En vrij veel van wat er fout gaat, is vanaf een kilometer afstand zichtbaar, wat in mijn beleving een enorme bijdrage levert aan de voorpret.
Het is absurd, het is krankzinnig, én vertolkt door een topcast met karakters die te achterlijk voor woorden zijn. Vaak heb ik bij dit soort series dat ik vind dat er eentje uitspringt die ik dan ‘de ster van het spel’ noem, maar bij Sick Note zijn het er te veel en kan ik niet kiezen.
Kenny West ligt voor handen, de onbeleefde Amerikaan in de UK die negatief in de pers komt na het doodschieten van een zeldzame albino giraf. Maar dan zou ik Officer Hayward, die alle schijn tegen heeft, maar eigenlijk de enige is die een beetje in de buurt komt van hoe het echt zit, te weinig eer aan doen. Of Dr. Glennis, die bijvoorbeeld een camera op z’n fietshelm heeft waarvan je meteen weet dat er belastend materiaal mee gefilmd zal worden. Michael, Daniels directe leidinggevende, zijn schattige collega Linda die altijd gele kleding draagt, of zijn emotionele vader die bang is zijn zoon te verliezen, ik vind ze allemaal doodleuk.
Alleen draait het tweede seizoen voor een groot deel om Will, de Amerikaanse mede-gamer aan die door dagelijks met Daniel tijdens het gamen te praten helemaal op de hoogte is van elke leugen waar hij Daniel mee zou kunnen chanteren. Dat hij dat ook komt doen is natuurlijk te voorspellen, maar dat geeft niets.
Wat ik echter wel echt jammer heb gevonden, is dat ik Will, in tegenstelling tot iedereen in Sick Note, helemaal niet leuk vind. Hij is het enige personage waarvan ik meteen al dacht: Ga toch dood. En gelukkig gebeurt dat ook. En hoe! En omdat elk personage zo ontzettend geflipt is, lijkt na het zien van het tweede seizoen wel alsof lowlife-leugenaar Daniel de enige is die min of meer bij zijn volle verstand is.
En dat had ik dan weer niet aan zien komen.
Grappig hè?
Wil je dit artikel delen? Dat kan:
Reactie schrijven