Manhunt: Unabomber van Discovery op Netflix gaat over wat er vooraf is gegaan aan en vlak na het erbij lappen van de bommenbouwer die zijn explosieven verstuurde via de U.S Mail. In eerste instantie gaat dat veel over carrièretijgers bij de FBI die andermans ideeën belachelijk maken of toe-eigenen in geval van succes. Dat is wrang en heeft bij mij een gevoelige snaar geraakt.
SPOILERS (waargebeurd, dus allang op Wikipedia)
De serie volgt de sympathieke Jim Fitzgerald die na een lange loopbaan als agent zijn roeping vindt als profiler. In de jaren negentig, wanneer de klopjacht op de Unabomber gaande is, is deze methode van boeven vangen nog een ondergeschoven kindje bij de FBI. Maar goed, chef Don Ackerman is al zo lang op jacht (en rent daarbij al jaren de verkeerde kant op) dus besluit hij, uit wanhoop, een gokje te wagen.
Fitzgerald blijkt zeer talentvol en mede in staat de techniek waarmee de bommenmaker gepakt kan worden, forensic linguistics, verder te ontwikkelen, maar hij wordt hierbij niet serieus genomen en aan alle kanten tegengewerkt. En dat terwijl ze (de FBI) hem er zelf bij hebben gevraagd. Zo onrechtvaardig! Natuurlijk stond ik volledig aan zijn kant, tot hij daar zelf vakkundig een einde aan wist te maken.
Want tijdens al dat ploeteren bij de FBI om gehoord te worden laat hij, doordat hij blind wordt voor de wereld om hem heen, zijn huwelijk op de klippen lopen en collega Tammy als een baksteen vallen. En dat laatste is binnen context van deze serie zo’n beetje het ergste wat er is. Niet alleen omdat zij juist wél heeft geluisterd naar wat hij al die tijd heeft gepredikt, maar vooral omdat ze dit ook voortreffelijk weet toe te passen, waarna ze ook nog de doorslaggevende aanwijzing naar de dader veilig heeft weten te stellen.
Eeuwige roem en een lintje zou ik zeggen. Of tenminste een taart, maar dankzij Jim, die puur handelt uit eigenbelang, krijgt ze haar ontslag.
Maar dan, nadat Jim het bij mij nogal heeft afgedaan, blijkt hij ook niet meer het enige hoofdpersonage van de serie en moet deze rol delen met de Unabomber zelf, Ted Kaczynski genaamd, die tot dusver alleen maar abstract aanwezig is. Ted blijkt direct een zeer interessant mens met een bijzondere visie. Hij is hoogintelligent, een lieve buurman die regelmatig de helpende hand toesteekt, maar tijdens zijn studie aan Harvard misselijk misbruikt voor een psychologisch onderzoek in opdracht van de CIA naar hoe mensen te hersenspoelen. Hierdoor is de bom zeg maar gebarsten, maar is hij niet zijn hoop op een betere wereld verloren. Sterker nog, door zijn manier van leven (in een hut in het bos), is hij de aarde minimaal tot last en op dit punt in de serie, naast Tammy, de enige die denkt aan het grote plaatje in plaats van alleen maar aan zichzelf.
En zo verplaatst mijn sympathie juist naar deze man die ondanks de vreselijke daden die hij heeft gepleegd, wel (op zijn manier dan) de beste bedoelingen heeft en eens niet wordt gedreven door egoïsme. En hoewel het maar de laatste twee afleveringen (van de acht) zijn waarin zijn verhaal wordt gevolgd, is dit wel zo boeiend dat hij die hele bedrijfscultuur bij de FBI met Jim Fitzgerald als hoofdpersonage ver achter zich laat.
En wanneer dan blijkt dat Ted, nadat hij nauwkeurig de wet heeft bestudeerd en het systeem feilloos weet te kraken, dit niet kan bewerkstelligen omdat hij ook nog eens wordt genaaid door zijn eigen en egocentrische advocaat, is hij in deze serie zelf ook nog het slachtoffer geworden.
Natuurlijk heeft dat me geraakt en maakt deze serie, die ook wel een opsomming is van haantjesgedrag, onrecht en herhaaldelijk falen, emotioneel uitputtend om te kijken. Achteraf vind ik het ook erg zonde dat Ted als mens pas zo laat geïntroduceerd is gezien hij, zoals gezegd een interessant karakters is, en in mijn beleving interessanter dan Jim. Maar Ted en Jim delen ook een belangrijke overeenkomst. Beiden moeten strijd leveren om door te kunnen dringen met dat waar zij zo stellig in geloven terwijl er niemand lijkt te luisteren. Daar hadden de makers een mooie brug kunnen slaan. Maar door eerst Jim te volgen, en daarna pas Ted, maakt de serie in de laatste twee afleveringen de eerste zes gewoon een beetje stuk.
Het is hoe dan ook tragisch, ellendig en naar, en als ik aan deze serie terugdenk word ik oprecht verdrietig. Niet omdat het verhaal volgens mij interessanter verteld had kunnen worden, want het heeft me ook in deze vorm aan het denken gezet, maar omdat het ook echt een treurige zaak betreft waarbij veel explosief kapot is gegaan, niet alleen door de bommen.
En dat is dan een gevoel dat juist heel goed bij de Unabomber-tragedie past.
Voor meer blogs over op waarheid beruste ellende lees je ook:
De Zaak Menten - Over de lijdensweg van Hans Knoop en,
Narcos seizoen 2 - Geen fictie, want dan had er wel een beter eind aan gezeten
Dit artikel delen? Dat kan:
Reactie schrijven