Van het weekend door de laatste afleveringen van GLOW ofwel Gorgeous Ladies of Wrestling geworsteld. Nee hoor, grapje want vanaf de eerste scène al was ik al verkocht. En niet omdat ik een worstelfan of kenner ben of zo hoor, ik heb wel eens van Hulk Hogan gehoord maar daar is het wel mee gezegd. GLOW vind ik echt leuk, ik denk zelfs dat ik de hele serie van Netflix van de week nog een keer op ga zetten.
Daar komen de SPOILERS
Het begint allemaal ergens in de jaren tachtig wanneer Ruth Wilder, een wannabe actrice, ‘per ongeluk’ de “mannenrol” leest tijdens een auditie, omdat dit blijkbaar de enige manier is waarop zij überhaupt kan laten zien wat ze qua acteren te bieden heeft. De rollen voor vrouwen zijn namelijk die van bijrollen, aangevers en opvullers.
Ruth’s carrière komt dus niet bepaald van de grond als ze plots een auditie mag doen bij de verbitterde-en-creatief-onvoldoende-gewaardeerde regisseur Sam Sylvia die een serie gaat maken over vrouwenworstelen. Dit ook alleen maar omdat hij daarmee zijn nieuwe film waar hij al tien jaar aan werkt gefinancierd kan krijgen.
De enige die vanaf het begin af aan al iets met worstelen heeft is Sebastian Howard, de producent van de club en latent homo uit een rijkeluisnest die met de productie van GLOW zijn persoonlijke droom wil waarmaken. Tijdens een echte jaren tachtig party in zijn Hollywood-mansion inclusief butler en robot vol drugs (?), inspireert hij de geselecteerde vrouwen met behulp van zijn enorme verkleedkist om een racistisch en of seksistisch stereotyperend karakter aan te nemen. Deze karakters verwerken de ladies dan gedurende de serie in hun met-veel-theatraal-gebrul-en-een-vleugje-storytelling-in-scene-gezette-nep-gevechten voor in de ring.
Alles is overdreven en belachelijk. En dat is meteen ook supergrappig.
Maar ondanks dat die stereotypes in de serie echt met een knipoog worden gebracht en binnen de context van het theater van de worstelsport, zijn ze zeker in de categorie oh-hoh, waarbij je jezelf wel kan afvragen of ze niet wat te ver gaan. Van een getinte dame die in de ring Beiroet de Terrorist genoemd wordt, tot en een grote zwarte mevrouw die de rol van Welfare Queen vertolkt. Dat is me niet nogal wat.
Zeker ook omdat de ster van het spel de vaderlandslievende “Liberty Belle” is. Zij wordt gespeeld door de soapactrice Debbie Eagan die naast dat ze geselecteerd zou zijn op haar cv wel erg knap en blank is en een cupmaat van ver in het alfabet bezit. En nota bene voordat ze professioneel de Amerikaanse girl next door mocht uithangen, Ruth nog met klem adviseerde haar “poging tot carrière” aan de wilgen te hangen en maar gauw te gaan doen wat nou eenmaal wordt verwacht van een vrouw. (Mocht je je nog afvragen wat dat is dan komt dat neer op kinderen krijgen en stofzuigen.)
Het mag duidelijk zijn dat in GLOW het onderwerp stereotypering een grote rol speelt. Maar het is ook een komedie met veel grapjes om te lachen waarvan het de makers te prijzen valt dat deze humor juist niet respectloos over de rug van gepersifleerde minderheden wordt gebracht. Ik vind het heel knap dat ze dat voor elkaar gekregen hebben want de dreiging van platte humor ligt bij zo'n onderwerp wel de op loer.
De vrouwen van GLOW proberen er gewoon maar het beste van te maken voor zichzelf in een wereld waar de kansen ze niet bepaald om de oren vliegen. In tegenstelling dus tot vooroordelen en bepaalde verwachtingspatronen. Maar voordat het echt te zwaar wordt, larderen ze het met een mega-berg zelfspot in een gelikte jaren tachtig setting met veel glitters en slechte muziek.
En met trots. Je zou er bijna worstelfan van worden.
Reactie schrijven