Een tijdje terug zag ik op Netflix de op waarheid beruste serie The Serpent. Nou ja, ik zag ‘m eigenlijk dik twee maanden geleden. Maar ondanks dat ik daar destijds best iets van wilde vinden, was het vooral dat het me allemaal zo dwars zat, dat de woorden niet kwamen. Eerlijk is eerlijk, ik ben een huilebalk, maar dit verhaal is echt zo ontzettend erg en naar, en dat het ook nog echt is maakt dat de juiste woorden er misschien wel helemaal niet voor bestaan.
Hier komen wat SPOILERS. Maar echt, dat kan veel erger.
Bovendien waargebeurd verhaal dus alles staat al in de krant en op Wikipedia.
Serpent is namelijk een lang niet erg genoeg alias voor iemand als Alain (eigenlijk heet-ie Charles Sobhraj) die zijn slachtoffers niet ‘gewoon’ berooft en vermoordt. Hij sluit eerst uitgebreid vriendschap met ze tijdens hun vakantie in Azië om ze daarna te vergiftigen waardoor ze ziek worden. Door zich voor te doen als degene die ze helpt, maakt hij misbruik van hun vertrouwen terwijl hij alles van ze afneemt met als laatst hun leven wanneer er niks meer te halen valt. En dat is echt heel naar en misselijk om te zien.
Alain kijkt neer op deze witte met poen wapperende toeristen die langs de zogeheten 'hippie trail' hun grote geluk komen zoeken. Maar dat is voor mij lang niet voldoende motivatie om iets van begrip voor hem te kunnen opbrengen. Hij is namelijk helemaal niet bezig met de ongelijkheid in de wereld. Laat staan dat-ie er wat aan doet. Dus daar valt geen eer te behalen. Een enkele keer spreekt hij over racistische pesterijen die hij als half- Aziatisch kind in Frankrijk heeft moeten doorstaan. Maar de serie laat niet zien dat dit überhaupt van invloed is op wie hij is of dat hij daar mee zit dus dat maakt hem dus nog niet half zo getraumatiseerd als dat-ie naar is.
Ondanks het wel duidelijk is dat hij een knappe man is met een vlotte babbel die bij vrouwen makkelijk in de smaak valt, is het ook niet begrijpelijk genoeg voor mij waarom Monique (Marie André in het echt) zo hard voor hem valt dat ze hem assisteert bij al zijn vreselijks. Dan kan ze wel zéggen dat ze zich door hem voelt als een godin, als ik niet zie dat zij dat ook echt zo ervaart, dan trap ik daar niet in. Hij is namelijk ook lang niet zo charmant als dat-ie naar is.
Door de wroeging die Monique toont wanneer de zoveelste backpacker volgens Alains inmiddels beproefde recept wordt leeggezogen, of omdat ze zich zichtbaar ongemakkelijk voelt wanneer ze reizen op de paspoorten van de Dutchies die ze net hebben omgelegd, krijg ik alleen maar een grotere hekel aan haar. Als je toch niks doet terwijl je weet dat het fout is, dan kun je maar beter helemaal geen geweten hebben.
Als Monique nu zelf op de een of andere manier machteloos zou zijn, dan zou ze er wat beter van af komen. Want hoe erg het ook is: wanneer er een beetje een verklaring/motivatie/reden achter de gruweldaden zitten, dan zijn vaak net iets makkelijker te verteren. Maar dat is bij Monique en zeker bij Alain niet zo. En dat maakt van deze serie echt hele zware kost.
Zeker omdat het meest erge en frustrerende van deze geschiedenis is dat de held, waarvan je bijna zou vergeten dat die er ook nog is, wordt behandeld alsof hij het allemaal verkeerd doet. Pure horror. Aflevering in en uit is te zien hoe Herman Knippenberg en zijn posse alles riskeren om het moorden te stoppen terwijl ze maar gedwarsboomd worden door diverse autoriteiten. Terwijl juist die autoriteiten er zouden moet zijn om de mensen te beschermen. Maar in de serie zie ik ze drukker met etentjes en spelen ze liever sporten waar je een polo bij draagt.
En daar heb ik al helemaal geen goed woord voor over.
Artikel delen? Het kan allemaal!
Reactie schrijven