Uitgekeken naar het tweede seizoen van Emily in Paris. Een comedy over misverstanden tussen Amerikaanse en Franse cultuur. Om te lachen voor mij als Nederlander. En waarschijnlijk lachen voor elke Europeaan (min de Fransen).
ATTENTION! (petite) Spoilers
Maar het begint minder dan ik had gehoopt. Hoofdpersoon Emily (was al zo fragiel) blijkt zoveel afgevallen dat het niet alleen on-Frans is, maar echt ontzettend afleidt. De eerste aflevering kan ik alleen maar gechoqueerd kijken naar hoe haar middel zo dun is als een pols. Daarnaast lijkt haar komische inslag in het tweede seizoen ook wat vermagerd.
Verder vind ik het irritant dat ze met haar kleding Carrie Bradshaw doet. Ik bedoel een ode of eerbetoon aan dit jaren 90-icoon, daar is niks mis mee. Ik ben ook Sex and the City-fan. Maar die stijl sans gêne kopiëren in het nu, in het na “mix ‘n match” en na “anything goes”, vind ik weinig origineel, helemaal voor een marketingspecialist.
Dus misschien is Emily zelf niet de leukste, origineelste of grappigste, het is wel noodzakelijk dat de kijker aan het handje van het hoofdpersonage wordt meegenomen. In dit geval dus die van een een goedbedoelende en onwetende Amerikaanse die de plank misslaat en per ongeluk mensen, pardon, Fransen, beledigt. Zij is aanstichter en slachtoffer van situaties die je door de clichés ziet aankomen en worden verrijkt met de leukste (Franse) karikaturen.
Favoriete is Sylvie. De baas van het marketingbureau Savoir waar Emily is komen te werken. Sylvie doet zo Frans. Ze loopt ook niet, ze zweeft. Waarbij ze, en nu moet ik opletten dat ik het goed omschrijf, haar bovenarmen tegen haar lichaam plakt terwijl haar ellebogen sierlijk in een hoek van 90 - 45 graden deinen en haar handen er gevoelloos-ogend achteraan zwieren. Met een arrogantie en een air waar je vous tegen zegt.
Maar ook de rest van de collega’s en de klanten van Savoir zijn ontzettend leuk om naar te kijken en zorgen voor de nodige bonje. Zo ook verre collega en hoogzwangere Amerikaanse Madeline, die wordt ingevlogen vanuit het Amerikaanse moederkantoor om een kijkje te nemen bij dochterbedrijf Savoir. Natuurlijk verzaakt zij het de Franse normen en waarden in acht te nemen. En natuurlijk begaat ze de blunder door dat wat zij kent op te dringen in een cultuur waar ze geen brie van gegeten heeft waardoor alle vooroordelen, al dan niet druipend van zelfspot, nog maar eens bevestigd worden.
En vooral door ook die zelfspot is (in het huidige tijdperk waarin iedereen sowieso beledigd is) Emily in Paris een leuke en lichte serie over clashes en misverstanden tussen culturen. Want waar precies is de eerste verdieping nu eigenlijk? En is het nu 1 april of juist 4 januari? “Oh crêpe!” Ja, dat levert ook nog leuke woordgrappen op.
Maar dat die Fransen die grappen dan en masse in het Engels zouden maken is natuurlijk volslagen ridicuul.
Reactie schrijven