Mijn tv-blog heb ik maanden, nee jaren geleden misschien niet met opzet, maar toch geleidelijk aan, aan de wilgen gehangen. Te druk met werk, te druk met mijn gezin, te druk met ramen lappen, maar vooral omdat ik het gevoel had het allemaal niet meer te kunnen bijbenen. En dat was ook gewoon zo. Want het serie-aanbod van zogenaamd ‘hoogstaand drama’ is vandaag de dag simpelweg te veel om in de avonduren bij te kunnen houden. Te veel shows, verdeeld over te veel streamingdiensten, met als gevolg dat in mijn bubbel niemand meer naar hetzelfde keek en gesprekken over heel andere dingen begonnen te gaan dan over wat wie op tv had gezien. Ja, en zo verdween dit blog (waar ik eigenlijk zoveel plezier aan beleefde) toch uit mijn routine.
Maar nu heb ik iets gezien waar ik het écht even over moet hebben. En loop ik achter de feiten aan? Absoluut. Het eerste seizoen van The Rehearsal staat al sinds 2022 op HBO en is mij tot vorige week volledig ontgaan. Maar, ter verdediging van het verslonzen van mijn blog: m’n algoritme is ook kapot, anders had ik 'm natuurlijk allang gezien. Anyhow ik heb het verrassende eerste seizoen gekeken en nu moet ik toch het een en ander voor mezelf op een rijtje zetten. Dus toch een blog. Komt-ie:
The Rehearsal, een mockumentary-serie op HBO van Nathan Fielder, die meteen verwachtingen wekt van ongemakkelijke gevoelens, pijnlijke stiltes en discutabele situaties. Het betreft namelijk een realityshow (ja, echt) waarin deelnemers de kans krijgen om een belangrijke situatie in hun leven op voorhand te oefenen.
Hierbij worden kosten noch moeite gespaard, want: “HBO betaalt”. De mensen die onderdeel uitmaken van die situaties waar de deelnemers zich op willen voorbereiden, worden tijdens de repetities vertolkt door acteurs die deze personen tot diep in de kern bestuderen. Zij maken een plausibele inschatting van hun reacties conform de Fielder Method*. Bovendien vinden de sessies plaats op sets waarin de werkelijke locaties tot in het kleinste detail zijn nagebouwd, en daardoor nauwelijks van echt te onderscheiden zijn. Alles om de voorbereiding zo realistisch mogelijk te maken en niets aan het toeval over te laten, zodat de deelnemers zo goed mogelijk voorbereid hun queeste in de realiteit kunnen aangaan.
Wauw, denk ik dan. Als dat eens zou kunnen. Want wie heeft het niet meegemaakt? Ik wel. Dat je een situatie over had willen doen omdat de uitkomst niet was wat je had gehoopt. Je hebt een gesprek met iemand die dan echt volledig typisch zichzelf is, en dan nóg ben je er blijkbaar niet voldoende op voorbereid. Kijk je terug, denk je: zo doet-ie altijd. Ja, als dat zo is, waarom heb ik dan die kennis niet ter harte genomen en daar beter op geanticipeerd? Dus dan voer je dat gesprek opnieuw. En opnieuw. En opnieuw. Maar dan alleen met jezelf. In je hoofd. En achteraf. Daar heeft natuurlijk niemand iets aan. Maar wat als je dat herhaaldelijk oefenen nu eens van tevoren doet? Met een simulatie van die andere persoon én van de situatie? Dan schrijf je het ideale scenario vooraf, in plaats van achteraf.
Goed idee, of toch juist niet? Wanneer Fielder als programmamaker zelf te betrokken raakt, verandert zijn realityserie in een soort Droste-show waarin hij zelf deelnemer blijkt te zijn. Want ook hij wil een realistische inschatting kunnen maken van de gevolgen van zijn ideeën voor de show, en zet daarbij opnieuw de Fielder Method in. Ja, echt. Met acteurs die de deelnemers naspelen, en alles. Snap je het nog?
“Truth is stranger than fiction,” hoor je weleens. En dat klopt ook. Want in The Rehearsal zitten genoeg onverwachte wendingen, en verlopen situaties toch niet precies zoals gepland. En dan worden het pijnlijke situaties. Als je daar om kunt lachen, zoals wij thuis, dan heb je een hele leuke avond. Maar tegelijkertijd bieden ze stof tot nadenken en vertellen keer op keer dat ondanks grondig onderzoek er eigenlijk altijd wel iets onverwachts gebeurt. De gevolgen van confrontaties in het echte leven hangen van zoveel variabelen af. Je kunt veel uitrekenen, maar niet alles. En bovendien is een bepaalde uitkomst geen eindstation, maar roept die weer nieuwe situaties op, waar dan ook weer mee gedeald moet worden.
Dus nee, je kunt niet alles beredeneren of oefenen van tevoren. Sterker nog: het is misschien helemaal niet ethisch. Laat staan eerlijk, om zo voorbereid, of liever: bevooroordeeld een gesprek aan te gaan. Wanneer je focust op je eigen scenario, sta je ook niet echt open voor nieuwe ideeën of inzichten. Ik vraag me af of je dan nog wel echt kunt luisteren. En iemand ongevraagd bestuderen en informatie verzamelen om vooraf te bepalen wat de reactie zal zijn (in plaats van het gewoon te vragen), is eigenlijk gewoon respectloos. Een mens is toch wel iets meer dan een pakketje data?
En zo begin ik me af te vragen: zou The Rehearsal ook een aanklacht tegen AI kunnen zijn?
Hoe dan ook, ik vond het een meesterlijk eerste seizoen. Seizoen 2 ga ik zeker kijken, maar niet nu meteen. Ik moet dit allemaal even laten bezinken en/of van me af typen. Maar dat deze serie me achteraf nog zo zou bezighouden had niemand op voorhand kunnen bedenken.
Ook een wel werkend algoritme niet lijkt me.
¹ Die volgens de “Fielder Method” hun rollen bestuderen. “Je bedoelt door te stalken?” vraagt een van de actrices. “Ja!” zegt Fielder. “Jullie beginnen het helemaal te snappen!”
Reactie schrijven