Sons of Anarchy - Een emotionele rit

Alle zeven seizoenen Sons of Anarchy er doorheen gefietst… Ik ben kapot.

Natuurlijk zijn dat behoorlijk veel kijk-uren maar die vermoeidheid heb ik vooral te danken aan alle emoties en tegenstrijdige gevoelens die deze serie bij me opriep.

Sons of Anarchy gaat kort door de bocht over een motorclub van mannen met een ‘erecode’. Bij de club zit je voor het leven en voor je mede-motorclubleden zou je dat leven geven. Maar voor niets komen de sons op, er moet ook ‘verdiend’ worden en dat gebeurt in het illegale circuit. De SOA blinken vooral uit in de wapenhandel, want drugs dealen, daar zijn ze op tegen. Deze criminelen hebben wel principes…

IN DIT BLOG VOLGEN RONDRIJDENDE SPOILERS

De perikelen met andere bikers zoals de Mayans en ‘jongensgroepjes’ als de Aryan Brotherhood alfa-mannetjes staan garant voor snode plannen, veel geweld en ruim voldoende doden. Maar net als de toestanden met de FBI en andere overheidsinstanties die op de Sons jagen zijn deze verhalen niet waar de serie om draait.

Sons of Anarchy gaat namelijk over de man Jax Teller, de positie die hij inneemt in zijn biologische en zijn club-matige familie en de love story tussen hem en zijn high school sweetheart Tara. Dan zijn er ook nog de brieven en het manuscript van zijn dode vader, die ook andere plannen voor de club en het leven van zijn zoon voor ogen had en de invloed die deze uitoefenen op Jax zijn levensloop.

Liever zou hij een legaal bestaan leiden, maar omdat de club boven alles staat en dit bij hem met de paplepel is ingegoten, komt het er maar niet van. Daardoor is het te begrijpen dat hij bijvoorbeeld zijn stiefvader omlegt en zijn ex volspuit met heroïne in plaats van met zijn kinderen en vrouw Tara, die chirurg is en ongetwijfeld lekker verdient, er een fijn bestaan op na te houden als huisvader waarbij hij niet constant achterom hoeft te kijken.

Tara, de dapperste van het stel, de enige die de club los durft te zien van ‘het echte leven’, leert de club-gebruiken kennen en verliest daarbij niet het grote plaatje uit het oog: haar zonen ervan te redden hetzelfde lot als hun vader te ondergaan door erfgenaam te zijn van een club waarbij tijdens het opruimen van het ene probleem, het andere zich alweer voordoet en wat toch vaak voortkomt uit eigenbelang van een of andere club-egoïst.

Want voor een gemeenschap waar broederliefde zo belangrijk is en op verraad de doodstraf staat, wordt men toch opvallend veel in de wielen gereden. Bijna iedereen heeft wel wat te verbergen en als kijker word je, zoals bij een soap, goed geïnformeerd over ieders dubbele bedoelingen en sla je je handen gefrustreerd voor je gezicht omdat je wel aan ziet komen hoe dingen gaan uitpakken, verkeerd worden opgevat, en wie daarom wraak op wie gaat nemen. Het is een grotere roddel-club dan Dallas, Dynasty en Wie is de Mol bij elkaar.

Sons of Anarchy is een gewelddadige serie, maar het echte geweld zit vooral in de achterbaksheid en al het walgelijks dat men elkaar aandoet waarbij mensenlevens vaak wel erg makkelijk worden opgeofferd. Dat trok ik me dus nogal aan daarom wenste ik bepaalde karakters nog harder dood dan King Joffrey van Game of Thrones. Dat heeft me erg uitgeput.

Tel daar nog bij op dat de muziek zo vreselijk slecht is dat toen ik opeens een goed nummer hoorde ik eerst even twijfelde of er misschien iets mis is met mijn muzieksmaak. Of die tenenkrommende leader dan! Ook ergerde ik me groen en geel aan de manier waarop de meeste vrouwen werden vertolkt in dit spel. Vreselijk ongeëmancipeerd en onsympathiek. Maar de hele art direction vond ik dan weer fantastisch en er werd door veel personages echt extreem goed geacteerd. De karakters waren zo goed uitgedacht en ik heb genoten van de kleine subtiele grapjes. Eigenlijk vind ik Sons Of Anarchy net zo slecht als dat ik het goed vind.

En hoe het nu met me gaat? Ja afkicken. Ik denk nog veel terug aan het onvermijdelijke maar vreselijk tragische einde en ik wens uit de bodem van mijn hart dat het allemaal anders was gelopen. Dus of ik in een gat ben gevallen zonder SOA? Zeker, maar bovenal ben ik echt ontzettend blij dat deze veel te emotionele rit voorbij is.